Richard Brooks

Urodzony w 1912 roku w filadelfijskiej rodzinie żydowskich imigrantów, Ruben Sax, który później przyjął tożsamość Richarda Brooksa, był jednym z najbardziej znanych amerykańskich reżyserów okresu powojennego. Karierę scenarzysty rozpoczynał już w latach 40., tworząc podstawy takich klasyków jak „Key Largo” Johna Hustona z 1948 roku.

Przed wojną pracował jako dziennikarz radiowy, a w trakcie wojny walczył w oddziale Marines, później wykorzystując wspomnienia w pisanych przez siebie scenariuszach i reżyserowanych filmach. Po raz pierwszy za kamerą zasiadł w 1950 roku – „Kryzys” okazał się projektem udanym, dzięki któremu niemłody już Brooks począł piąć się w reżyserskiej hierarchii. Był sześciokrotnie nominowany do Oscara w kategorii Najlepsza Reżyseria, prestiżową statuetkę zdobył raz – za obraz „Elmer Gantry” z 1961 roku.

Największą popularność przyniosły mu adaptacje sztuk Tennessee Williama – „Kotka na gorącym, blaszanym dachu” z 1958 roku oraz „Słodki ptak młodości” z 1962 roku. Podejmował się także wielu innych adaptacji literackich – w 1958 otrzymał nominację do Złotej Palmy festiwalu w Cannes za „Braci Karamazow”, w 1965 nakręcił „Lorda Jima”, a dwa lata później wywołał wiele kontrowersji ekranizacją „Z zimną krwią” Trumana Capote.

W 1965 roku wyzwolił się od systemu studyjnego, przez co w późniejszym okresie stał się znany jako filmowiec niezależny. W 1980 roku założył własną firmę producencką, a jego ostatnim projektem reżyserskim była „Gorączka hazardu” z 1985 roku. Zmarł na niewydolność serca w 1992 roku w Beverly Hills.