Portal
SFP
ZAPA
Kino Kultura
Studio Munka
Magazyn Filmowy
Stara Łaźnia
PKMW
URODZONY: 25 kwiecień 1946, Hellbronn
Członek Stowarzyszenia Filmowców Polskich
Filmografia
AKTOR (70)
2023
Kos
Duchnowski
2023
Doppelgänger. Sobowtór
2023
Ukryta sieć
2022
Niebezpieczni dżentelmeni
2022
Liczba doskonała
Joachim
2022
Śubuk
2021
Każdy wie lepiej
2020
Książę w cukierni
Książe (głos)
2020
Zieja
Ks. Jan Zieja
2019
Solid Gold
Kawecki
2016
Ostatnia Rodzina
Zdzisław Beksiński
2015
Anatomia zła
Roman Szerepeta
2014
Zbliżenia
ojciec Marty
2012
Sęp
Reatorski
2012
You ain't seen nothin' yet!
Marcellin
2011
Jak szukaliśmy Lailonii
(głos)
2011
Uwikłanie
Prezes Witold
2010
Różyczka
Adam Warczewski
2007
L'âge de l'amour
André
2007
Nightwatching
Piers Hasselburg
2006
Kto nigdy nie żył...
Ordynator
2004
Jak dwie krople wody
Profesor Cardoze
2003
Par amour
François
2002
Comedie Polonaise
(bohater filmu)
2002
Zemsta
Rejent Milczek
2000
Prymas. Trzy lata z tysiąca
Kardynał Stefan Wyszyński / Molenda, sobowtór kardynała
1999
Pan Tadeusz
Sędzia
1999
Andrzej Seweryn - aktor/acteur
(bohater filmu)
1999
Ogniem i mieczem
Wiśniowiecki
1998
Billboard
dyrektor
1997
Lucie Aubrac
Porucznik Schlondorff
1997
Gąszcz
Andrzej
1996
La Comédie-Française ou L'amour joué
Dom Juan
1995
Całkowite zaćmienie
Maute De Fleurville
1994
Podróż na wschód (TV)
Jakub
1993
Lista Schindlera
Julian Scherner
1992
Indochiny
Hebrard
1992
Amok
Steiner
1992
L'echange
1991
Wyrok
Giovanni
1989
Rewolucja francuska
Maximilien de Robespierre
1987
Na srebrnym globie
Marek
1986
Kobieta mego życia
Bernard
1986
La coda del diavolo
domokrążca
1986
Qui trop embrasse...
Marc
1984
Haute mer
1984
Marynia
Bukacki
1983
Danton
Bourdon
1982
Rosa
1981
Dziecinne pytania
Bogdan
1981
Człowiek z żelaza
kapitan Wirski
1979
Dyrygent
Adam Pietryk, mąż Marty
1979
Kung-fu
Marek
1979
Golem
lekarz "tworzący" Pernata
1978
Bez znieczulenia
Jacek Rościszewski
1978
Bestia
ksiądz
1978
Roman i Magda
Roman
1977
Granica
Zenon Ziembiewicz
1976
Kaskaderzy
1976
Człowiek z marmuru
głos relacjonującego bicie rekordu przez Birkuta (głos)
1975
Zaklęte rewiry
Henek (głos)
1975
Opadły liście z drzew
"Smukły"
1975
Obrazki z życia
Literat (nowela "Literat")
1975
Noce i dnie
Anzelm
1974
Ziemia obiecana
Maks Baum
1973
Dziewczyna i gołębie
Stach, brat Edka
1973
Przejście podziemne
Michał
1970
Album polski
Tomek
1967
Raz dwa trzy...
wykonanie piosenki "Panna Sabina"
1964
Beata
uczeń w klasie Beaty
INNE (27)
2013
Bard
Lektor
2009
Powrót do Casablanki
Lektor
2008
Świadectwo
Lektor
2000
Witold Gombrowicz 1904-1939
Lektor
1998
Życie pośmiertne Adama Mickiewicza
Lektor
1979
Tarnów, Azoty i...
Lektor
1978
60 lat Rzeczypospolitej niepodległej
Lektor
1978
Czeka na nas świat
Lektor
1978
O polskość śląskiej ziemi
Lektor
1978
Opowieść o zwykłym mieście
Lektor
1978
Polskie ślady na indiańskiej ścieżce
Lektor
1978
Radości i pasje profesora
Lektor
1976
Człowiek z marmuru
Lektor
1976
Polacy w amerykańskiej rewolucji
Lektor
1976
Tamten sen niedorzeczny
Lektor
1976
Warstwy czasu
Lektor
1976
Z badań nad snem
Lektor
1974
Miasto moje Warszawa
Lektor
1973
Każdy dzień
Lektor
1972
Adresy dr Mikołaja
Lektor
1972
Gloria dla nr 16670
Lektor
1972
Krzeczowice. Jesień
Lektor
1971
Sceny z życia kapitana
Lektor
1970
Apetyt na czereśnie
Lektor
1970
Teatralna podróż
Lektor
1970
Młodzi z Brzózy
Lektor
1969
Zjednoczenie morskich stoczni remontowych
Lektor
PION REŻYSERSKI (3)
2006
Kto nigdy nie żył...
Reżyser
1970
Berlinerstrasse. 1 maja 1945
Współpraca
1970
Ziemia kielecka
Współpraca
Opis
Polski aktor teatralny i telewizyjny. Absolwent PWST w Warszawie (1968). Współpracował ze stołecznym Teatrem Ateneum w latach 1968 – 1980. Członek Rady Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej w latach 2008 – 2011. Dyrektor Teatru Polskiego w Warszawie od 2011 roku.
Urodził się 25 kwietnia 1946 roku w Heilbronn w Niemczech. Jest absolwentem Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie (1968). Po studiach związał się ze stołecznym Teatrem Ateneum (1968-1980), a następnie przeprowadził się do Francji, gdzie został aktorem Comédie-Française. Od 2011 roku pełni funkcję dyrektora warszawskiego Teatru Polskiego.
Po raz pierwszy pojawił się na ekranie w uczniowskim epizodzie w „Beacie” (1964) Anny Sokołowskiej, zaś pierwszą główną rolę, która przyniosła mu dość dużą popularność, zagrał w „Albumie polskim” (1970) Jana Rybkowskiego. Cztery lata później Andrzej Wajda obsadził go w roli Maksa Bauma w „Ziemi obiecanej” (1974), efektownej ekranizacji uznawanej za mało efektowną powieści Władysława Reymonta, opisującej dzieje trzech przyjaciół, którzy w XIX-wiecznej Łodzi zdobywają fortunę. „Z trzech bohaterów jeden jest Polakiem (Daniel Olbrychski), drugi – Niemcem (Andrzej Seweryn), trzeci – Żydem (Wojciech Pszoniak). Te różnice pochodzenia nie dzielą ich. Razem zakładają fabrykę. Łączy ich wspólny interes, wspólne poczucie przynależności klasowej" – stwierdza reżyser. Od tej pory o tym tercecie aktorskim zaczęto mówić: „trzech muszkieterów polskiego kina”.
„Ziemia obiecana” była dla Seweryna początkiem współpracy z Wajdą. W jego filmach zagrał kilka znakomitych ról, m.in.: kolegi redakcyjnego głównego bohatera, jednocześnie kochanka jego żony w „Bez znieczulenia” (1978), Wirskiego, kapitana milicji, w „Człowieku z żelaza” (1981), Bourdona w „Dantonie” (1982), Sędziego w „Panu Tadeuszu” (1999) czy Rejenta Milczka w ekranizacji Fredrowskiej „Zemsty” (2002). Prawdziwą kreację – młodego, ambitnego prowincjonalnego dyrygenta – stworzył w „Dyrygencie” (1979). Oto młoda polska skrzypaczka przebywająca w Stanach Zjednoczonych na stypendium spotyka światowej sławy dyrygenta, który kiedyś kochał się w... jej matce. Teraz maestro zamierza odwiedzić stare kąty. Przyjeżdża do miasteczka swego urodzenia. Tu wraz z miejscową orkiestrą – którą na co dzień prowadzi mąż skrzypaczki – zamierza wykonać V Symfonię Beethovena. Ta rola przyniosła aktorowi Srebrnego Niedźwiedzia na festiwalu berlińskim (1980).
Maks z „Ziemi obiecanej” otworzył w dorobku Seweryna poczet niezwykle interesujących ról w filmach będących adaptacjami popularnych powieści. Oto najlepsze: Anzelm Ostrzeński w „Nocach i dniach” (1975) Jerzego Antczaka, Zenon Ziembiewicz w „Granicy” (1977) Jana Rybkowskiego, Marek w – niestety, nie ukończonym – „Na srebrnym globie” (1987) Andrzeja Żuławskiego, książę Jeremi Michał Wiśniowiecki w „Ogniem i mieczem” (1999) Jerzego Hoffmana. Warto również zwrócić uwagę na podwójną rolę – prymasa Stefana Wyszyńskiego oraz jego sobowtóra – w filmie Teresy Kotlarczyk „Prymas. Trzy lata z tysiąca” (2000).
W dorobku Seweryna znajduje się również wiele udanych ról współczesnych, ta w „Dyrygencie” była najwybitniejsza, ale także godne zauważenia są: Marka w „Kung-fu” (1979) Janusza Kijowskiego, znanego pisarza Adama Warczewskiego, na którego donosi kobieta, będąca obiektem jego szczerych uczuć, w „Różyczce” (2010) Jana Kidawy-Błońskiego czy cyniczny prezes w „Uwikłaniu” (2011) Jacka Bromskiego, swobodnej adaptacji popularnej powieści kryminalnej Zygmunta Miłoszewskiego.
W 2006 roku aktor stanął po obu stronach kamery, debiutując jako reżyser filmem „Kto nigdy nie żył…”, podejmującym trudny temat moralnych dylematów, przed którymi znalazł się młody ksiądz dowiadujący się, że jest nosicielem wirusa HIV, w którym wcielił się w drugoplanową rolę ordynatora.
„Tego zawodu nie da się zdefiniować. Nie intelekt jest gwarancją powodzenia w aktorstwie. Często, przeciwnie, on przeszkadza. To zawód pełen sprzeczności. Czyż nie jest to rzecz tajemnicza, że publiczność na widok jednego aktora milknie, a nie zauważa wejścia innego” – stwierdził Seweryn na łamach „Dziennika Bałtyckiego” (1993). Siedemnaście lat później w „Tygodniku Powszechnym” (2010) dodał: „Bardzo proszę, mogę być «perfekcjonistą», «konserwatystą» albo «liberałem». Co kto woli. O wiele ważniejsze jest poczucie sensu tego, co robię”.
Laureat wielu prestiżowych nagród. W 2005 roku odznaczony Orderem Legii Honorowej. Rok później przyznano mu Doroczną Nagrodę Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w dziedzinie teatru. W 2008 odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Członek Rady Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej w latach 2008 – 2011. Od 2011 roku dyrektor Teatru Polskiego w Warszawie. Za rolę Zdzisława Beksińskiego w filmie "Ostatnia Rodzina" zdobył nagrody aktorskie na MFF w Locarno oraz na Festiwalu Filmowym w Gdyni (2016), a także Orła - Polską Nagrodę Filmową (2017).
Urodził się 25 kwietnia 1946 roku w Heilbronn w Niemczech. Jest absolwentem Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie (1968). Po studiach związał się ze stołecznym Teatrem Ateneum (1968-1980), a następnie przeprowadził się do Francji, gdzie został aktorem Comédie-Française. Od 2011 roku pełni funkcję dyrektora warszawskiego Teatru Polskiego.
Po raz pierwszy pojawił się na ekranie w uczniowskim epizodzie w „Beacie” (1964) Anny Sokołowskiej, zaś pierwszą główną rolę, która przyniosła mu dość dużą popularność, zagrał w „Albumie polskim” (1970) Jana Rybkowskiego. Cztery lata później Andrzej Wajda obsadził go w roli Maksa Bauma w „Ziemi obiecanej” (1974), efektownej ekranizacji uznawanej za mało efektowną powieści Władysława Reymonta, opisującej dzieje trzech przyjaciół, którzy w XIX-wiecznej Łodzi zdobywają fortunę. „Z trzech bohaterów jeden jest Polakiem (Daniel Olbrychski), drugi – Niemcem (Andrzej Seweryn), trzeci – Żydem (Wojciech Pszoniak). Te różnice pochodzenia nie dzielą ich. Razem zakładają fabrykę. Łączy ich wspólny interes, wspólne poczucie przynależności klasowej" – stwierdza reżyser. Od tej pory o tym tercecie aktorskim zaczęto mówić: „trzech muszkieterów polskiego kina”.
„Ziemia obiecana” była dla Seweryna początkiem współpracy z Wajdą. W jego filmach zagrał kilka znakomitych ról, m.in.: kolegi redakcyjnego głównego bohatera, jednocześnie kochanka jego żony w „Bez znieczulenia” (1978), Wirskiego, kapitana milicji, w „Człowieku z żelaza” (1981), Bourdona w „Dantonie” (1982), Sędziego w „Panu Tadeuszu” (1999) czy Rejenta Milczka w ekranizacji Fredrowskiej „Zemsty” (2002). Prawdziwą kreację – młodego, ambitnego prowincjonalnego dyrygenta – stworzył w „Dyrygencie” (1979). Oto młoda polska skrzypaczka przebywająca w Stanach Zjednoczonych na stypendium spotyka światowej sławy dyrygenta, który kiedyś kochał się w... jej matce. Teraz maestro zamierza odwiedzić stare kąty. Przyjeżdża do miasteczka swego urodzenia. Tu wraz z miejscową orkiestrą – którą na co dzień prowadzi mąż skrzypaczki – zamierza wykonać V Symfonię Beethovena. Ta rola przyniosła aktorowi Srebrnego Niedźwiedzia na festiwalu berlińskim (1980).
Maks z „Ziemi obiecanej” otworzył w dorobku Seweryna poczet niezwykle interesujących ról w filmach będących adaptacjami popularnych powieści. Oto najlepsze: Anzelm Ostrzeński w „Nocach i dniach” (1975) Jerzego Antczaka, Zenon Ziembiewicz w „Granicy” (1977) Jana Rybkowskiego, Marek w – niestety, nie ukończonym – „Na srebrnym globie” (1987) Andrzeja Żuławskiego, książę Jeremi Michał Wiśniowiecki w „Ogniem i mieczem” (1999) Jerzego Hoffmana. Warto również zwrócić uwagę na podwójną rolę – prymasa Stefana Wyszyńskiego oraz jego sobowtóra – w filmie Teresy Kotlarczyk „Prymas. Trzy lata z tysiąca” (2000).
W dorobku Seweryna znajduje się również wiele udanych ról współczesnych, ta w „Dyrygencie” była najwybitniejsza, ale także godne zauważenia są: Marka w „Kung-fu” (1979) Janusza Kijowskiego, znanego pisarza Adama Warczewskiego, na którego donosi kobieta, będąca obiektem jego szczerych uczuć, w „Różyczce” (2010) Jana Kidawy-Błońskiego czy cyniczny prezes w „Uwikłaniu” (2011) Jacka Bromskiego, swobodnej adaptacji popularnej powieści kryminalnej Zygmunta Miłoszewskiego.
W 2006 roku aktor stanął po obu stronach kamery, debiutując jako reżyser filmem „Kto nigdy nie żył…”, podejmującym trudny temat moralnych dylematów, przed którymi znalazł się młody ksiądz dowiadujący się, że jest nosicielem wirusa HIV, w którym wcielił się w drugoplanową rolę ordynatora.
„Tego zawodu nie da się zdefiniować. Nie intelekt jest gwarancją powodzenia w aktorstwie. Często, przeciwnie, on przeszkadza. To zawód pełen sprzeczności. Czyż nie jest to rzecz tajemnicza, że publiczność na widok jednego aktora milknie, a nie zauważa wejścia innego” – stwierdził Seweryn na łamach „Dziennika Bałtyckiego” (1993). Siedemnaście lat później w „Tygodniku Powszechnym” (2010) dodał: „Bardzo proszę, mogę być «perfekcjonistą», «konserwatystą» albo «liberałem». Co kto woli. O wiele ważniejsze jest poczucie sensu tego, co robię”.
Laureat wielu prestiżowych nagród. W 2005 roku odznaczony Orderem Legii Honorowej. Rok później przyznano mu Doroczną Nagrodę Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w dziedzinie teatru. W 2008 odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Członek Rady Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej w latach 2008 – 2011. Od 2011 roku dyrektor Teatru Polskiego w Warszawie. Za rolę Zdzisława Beksińskiego w filmie "Ostatnia Rodzina" zdobył nagrody aktorskie na MFF w Locarno oraz na Festiwalu Filmowym w Gdyni (2016), a także Orła - Polską Nagrodę Filmową (2017).
Jerzy Armata/red
opis redakcji
Copyright © by Stowarzyszenie Filmowców Polskich 2002 - 2024