Halina Kowalska

Szerokiej publiczności znana jest przede wszystkim z charakterystycznych ról komediowych w filmach z okresu PRL-u. Ma na swoim koncie wiele znaczących ról teatralnych. Znana jest również z udziału w popularnym w latach 70-tych, programie humorystycznym „Dobranocka (vel Bajka) dla dorosłych”, którego stałym gospodarzem był Jan Kobuszewski.

W 1966 roku ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Filmową, Telewizyjną i Teatralną im. Leona Schillera w Łodzi. Występowała na scenie Teatru im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu (1966-1967), Teatru Komedia (1967-1974), Teatru Kwadrat w Warszawie (1974-1981) i Teatru na Woli (1983-1987) w Warszawie.

Zadebiutowała jeszcze jako studentka, wcielając się w postać Celiny, chorej na gruźlicę wychowanki w pensjonacie prowadzonym przez zakonnice w „Drewnianym różańcu” Ewy i Czesława Petelskich (1964). Film obnaża funkcjonowanie powojennych sierocińców.

Aktorka następnie zagrała w dwóch dramatach Romana Załuskiego „Dom” (1970) i „Kardiogram” (1971) oraz w komediach „Kłopotliwy gość” Jerzego Ziarnika i „Milion za Laurę” Hieronima Przybyła. W kultowym filmie „Nie lubię poniedziałku” Tadeusza Chmielewskiego pojawiła się w roli klientki biura matrymonialnego. Dwa lata później wystąpiła u boku Jana Himilsbacha, Zdzisława Maklakiewicza i Igi Cembrzyńskiej w komedii Andrzeja Kondratiuka „Jak to się robi”. W „Sanatorium pod klepsydrą” Wojciecha Jerzego Hasa, filmowej adaptacji dzieła Brunona Schulza, zagrała Adelę.

W 1974 roku zdobyła dużą popularność, wcielając się w postać Wandy, żony głównego bohatera (Jacka Fedorowicza) w komedii Stanisława Barei „Nie ma róży bez ognia”. Z reżyserem spotkała się ponownie kilka lat później, na planie serialu „Alternatywy 4”, grając śpiewaczkę. W latach 1988-90 występowała w pierwszej telenoweli produkcji polskiej – „W labiryncie”. Ostatni raz na ekranie aktorka pojawiła się jako była miłość Karwowskiego w serialu „40-latek. 20 lat później” (1993).