Volker Schlöndorff

Niemiecki reżyser, scenarzysta i producent. W trakcie studiów politologicznych i filmowych w Paryżu asystował przy filmach Louisa Malle’a, Alaina Resnais i Jean-Pierre Melville’a. Na początku lat 60. powrócił do Niemiec, angażując się w ruch Nowego Kina Niemieckiego. Jego debiut, „Niepokoje wychowanka Törlessa” (1966, nagroda w Cannes) według Roberta Musila, podejmujący analizę źródeł faszyzmu, uważany jest za czołowe osiągnięcie nurtu. Badanie najnowszej historii Niemiec stało się istotną częścią twórczości Schlöndorffa, szukającego inspiracji w literaturze: „Utracona cześć Katarzyny Blum” (1975) według Heinricha Bölla, „Blaszany bębenek” (1979, Złota Palma w Cannes, Oscar dla filmu nieanglojęzycznego) według Günthera Grassa, „Król Olch” (1996, nagroda w Wenecji) według Michela Tourniera. Próba amerykańskiej kariery zakończyła się niepowodzeniem, mimo interesujących rezultatów („Śmierć komiwojażera” 1985, nominacja do Złotego Globu dla filmu, trzy nagrody Emmy oraz siedem nominacji, w tym za reżyserię, „Opowieść podręcznej” 1990). W 1992 objął funkcję szefa Studia Babelsberg, kontynuującego tradycje wytwórni UFA i DEFA. Nakręcił tam między innymi filmy: „Legenda Rity” (2000, nagroda w Berlinie), „Dziewiąty dzień” (2004, nagroda w Monachium) czy poświęcony narodzinom Solidarności „Strajk” (2006).