Claude Sautet

Po studiach w Szkole Sztuk Pięknych i reżyserskich na IDHEC malował, uprawiał krytykę muzyczną i pisał scenariusze. Od początku lat 60. realizował swoje marzenia o pracy na planie filmowym współpracując m.in. z Georges'em Franju przy "Oczach bez twarzy" (1960) i Marcelem Ophülsem nad "Skórką od banana" (1964). Po nakręceniu samodzielnego debiutu, jakim był dramat "Witaj, uśmiechu" (1955), zaczął coraz bardziej skupiać się na kinie akcji, zyskując szczególną popularność za sprawą takich filmów jak "Specjalność: każde ryzyko" (1960) z Belmondo czy "Broń na lewo" (1965) z Venturą. Przełomowe dla twórczości francuskiego filmowca okazały się świetnie przyjęte "Okruchy życia" (1969) z Michelem Piccoli i Romy Schneider, które zostały wyróżnione nagrodą im. Delluca i ujawniły skalę jego reżyserskiego talentu. W tym refleksyjnym dramacie Sautet okazał się nie tylko wytrawnym mistrzem filmowego warsztatu, zręcznie harmonizującym wszystkie najdrobniejsze elementy dzieła, ale też przede wszystkim moralistą, dojrzale wnikającym w trudnę naturę międzyludzkich relacji. Potwierdził to również w swoich następnych dziełach, takich jak m.in. "Max i ferajna" (1971), "Cezar i Rozalia" (1972), "Vincent, Francois, Paul i inni" (1974) oraz "Zły syn" (1980). Po mniej wyróżniających się filmach z lat 80., francuski reżyser wrócił do formy w znakomitych dramatach "Serce jak lód" (1992) oraz "Nelly i pan Arnaud" (1995), wyróżnionych Cezarami za najlepszą reżyserię oraz licznymi nagrodami na międzynarodowych festiwalach.