Derek Jarman

Jako syn pilota RAF-u spędzał dzieciństwo w kolejnych bazach wojskowych w Wielkiej Brytanii, Włoszech i Pakistanie. W latach 60. studiował literaturę i historię sztuki na prestiżowym King's College London University, a później dostał się do londyńskiej kuźni awangardy - Slade School of Fine Art. Początkowo zajmował się malarstwem i projektowaniem dekoracji teatralnych, współpracował też przez jakiś czas jako scenograf z Operą Narodową. Fascynacja kinem awangardowym spod znaku Kennetha Angera i Andy'ego Warhola oraz praca w charakterze scenografa przy "Diabłach" (1970) Kena Russella zainspirowała go do pracy reżyserskiej. Na początku lat 70. zaczął realizował swoje pierwsze obrazy krótkometrażowe, nakręcone kamerą Super 8 mm. Były to zwykle eksperymentujące z filmową formą poetyckie impresje, bliskie estetycznie malarstwu i fotografii. Obrazy tego typu kręcił później przez całe życie, równolegle z pracą nad produkcjami pełnometrażowymi. A w długim metrażu brytyjski awangardzista zadebiutował "Sebastianem" (1976) - niekonwencjonalną historią chrześcijańskiego męczennika i patronem homoseksualistów nakręconą w całości w języku łacińskim. Dwa lata później zrealizował anarchistyczny "Jubileusz" z gwiazdami punk rocka (m.in. Siouxsie Sioux) o królowej Elżbiecie I i jej nadwornym okultyście Johnu Dee, którzy odbywają podróż w apokaliptyczną przyszłość Wielkiej Brytanii. Kolejne lata przyniosły m.in. adaptację Szekspira - "Burzę" (1979) oraz opowieści o rozpadzie wartości brytyjskiego społeczeństwa pod wpływem rządów Thatcher w filmach "The Last of England" (1987) i "Wojennym requiem" (1989). Największe uznanie zdobył za sprawą subiektywnego portretu słynnego malarza - "Caravaggia" (1986) oraz biografii myśliciela rozdartego między filozofią i namiętnością - "Wittgensteina" (1992). Ponieważ chory na AIDS reżyser stopniowo tracił wzrok, jego ostatnie dzieło "Blue" (1993), stanowiące jego testament życiowy i artystyczny, zredukowane zostało do błękitnego ekranu i pozakadrowego komentarza artysty.