Wallace Reid

Aktor amerykański. Wychowany w rodzinie aktorskiej, na scenie zadebiutował jako czterolatek. Nie miał ambicji aktorskich, ukończył szkołę wojskową w New Jersey, w 1910 związał się z kinematografią, myśląc o pracy operatora. Zaczynał od pozycji gońca, był tez kierownikiem produkcji i scenarzystą, ale powodzenie zyskał jako aktor. Doceniony przez D.W. Griffitha zagrał w „Narodzinach narodu” (1915) – ta rola przekonała do niego Jesse L. Lasky’ego, który zaangażował go do produkcji Paramount Pictures jako czołowego amanta studia. Gwiazdor komedii małżeńskich Cecila B. DeMille’a, idol nastolatek, w trakcie realizacji „Doliny olbrzymów” (1919) Jamesa Cruze doznał kontuzji, która postawiła pod znakiem zapytania ukończenie filmu. Aby ratować studio przed stratami, Reid zaczął przyjmować morfinę i szybko się od niej uzależnił. Znany również z nadużywania alkoholu, który miał złagodzić skutki zażywania narkotyku, w 1922 upublicznił swoją historię i zgłosił się do sanatorium dla podjęcia kuracji odwykowej. Niestety, było już za późno – wycieńczony organizm nie wytrzymał kuracji. Sprawa Reida była jednym z trzech czynników, obok procesu Roscoe „Fatty’ego” Arbuckle’a, oskarżonego o gwałt i morderstwo, oraz skandalu wokół Mabel Normand, której nazwisko wiązano z dwoma morderstwami, które zadecydowały o powołaniu Motion Picture Producers and Distributors Association of America (dzisiejsze Motion Pictures Association of America) i przekazaniu jego zarządu w ręce Williama Haysa.