Jean-Luc Godard

Francuski reżyser, scenarzysta, montażysta, teoretyk filmu i nowych mediów. Urodzony w rodzinie francusko-szwajcarskiej, II wojnę światową spędził w szwajcarskim Nyons, by po rozwodzie rodziców w 1948 wrócić do Paryża. W 1950 z Jacquesem Rivettem i Erikiem Rohmerem wydawał pismo „Gazette du cinéma”, korzystając z rodzinnych zasobów produkował pierwsze filmowe próby swoich kolegów. Od 1952 publikował teksty krytyczne na łamach „Les cahiers du cinéma”, szukając jednocześnie środków na produkcję własnych filmów. Od 1958 próbował sił w krótkim metrażu, kontynuując działalność krytyczną, zgłaszając postulaty, które stały się wkrótce podstawą nurtu, określanego jako Nowa Fala. Jego manifestem okazał się pełnometrażowy debiut Godarda „Do utraty tchu” (1960, nagroda za reżyserię w Berlinie), który odniósł sukces artystyczny i frekwencyjny. Coraz bardziej radykalizujący swe poglądy na kino i rzeczywistość społeczną Godard pozostał najwierniejszym wyznawcą Nowej Fali, próbując poetyki eseju („Żyć własnym życiem” 1962 – nagroda specjalna w Wenecji), wchodząc w konflikty z cenzurą („Kobieta zamężna” 1964), polemizując z uznanymi gatunkami kina popularnego („Alphaville” 1965). Bezkompromisowość doprowadziła go do kontestacji, czego wyrazem były zarówno filmy („Chinka” 1967), jak i działalność publiczna (zerwanie festiwalu w Cannes w 1968), wreszcie ostentacyjny wyjazd z Paryża do Grenoble, gdzie podjął eksperymenty z technikami wideo, a następnie do Szwajcarii. Eksperymentujący na wielu polach, poszukujący uniwersalnego języka nowych mediów, rzadka wraca do tradycyjnego kina, jakkolwiek i na tym polu odnosi spektakularne sukcesy („Imię: Carmen” 1982 – Złoty Lew w Wenecji). Konsekwentnie bezkompromisowy w 2011 odmówił odebrania honorowego Oscara za całokształt twórczości.