Béla Tarr

Jeden z najwybitniejszych autorów kina węgierskiego swoje pierwsze filmy nakręcił będąc w szkole średniej, gdy miał 16 lat. W połowie lat 70., podczas studiów reżyserskich w Wyższej Szkole Filmowej w Budapeszcie, związał się ze studiem im. Béli Balazsa. Pod jego szyldem zrealizował socjologizującą trylogię: "Ognisko zapalne" (1979), "Outsidera" (1981) i "Ludzi z prefabrykatów" (1982). Już wtedy zaczął wypracowywać swój nowy, mniej realistyczny i bardziej alegoryczny język filmowy, czego przykładem był zrealizowany w technice video dyplomowy "Makbet" (1982). Sygnał kolejnych poszukiwań stanowił poetycki "Jesienny almanach" (1985), swoiście grający z estetyką postmodernizmu, a jednym z jego pierwszych największych dzieł było ponure "Potępienie" (1987). W tym samym czasie reżyser poznał pisarza László Krasznahorkaia, z którym rozpoczął wieloletnią współpracę. W 1994 roku Tarr przeniósł na ekran jego powieść "Szatańskie tango", tworząc ponad 8-godzinny epicki poemat filmowy, bezkompromisowo przekraczający granice kina. W 2000 roku zekranizował kolejny utwór węgierskiego pisarza, realizując "Harmonie Werckmeistera", a w 2007 roku nakręcił "Człowieka z Londynu" na podstawie prozy Georges'a Simeona, w jednej z głównych ról obsadzając Tildę Swinton. W 2011 roku zrealizował filmowy traktat filozoficzny - "Konia turyńskiego", nagrodzonego Srebrnym Niedźwiedziem, zapowiadając zarazem ostateczny koniec swojej kariery reżyserskiej.