Dario Argento

Od najmłodszych lat nasiąkał atmosferą pracy na planie filmowym (jego ojciec, Salvatore Argento, był producentem) i już w dzieciństwie był zafascynowany literaturą grozy spod znaku braci Grimm, Brama Stokera i Edgara Allana Poe. Zdobywał wykształcenie w kolegium jezuickim, zarabiając na życie jako krytyk literacki i filmowy w redakcji Paese Sera. Od połowy lat 60. próbował też swoich sił jako scenarzysta - jednym z jego najcenniejszych osiągnięć w tej dziedzinie była współpraca z Sergio Leone przy słynnym spaghetti westernie "Pewnego razu na Dzikim Zachodzie" (1968), do którego napisał nowelkę scenariuszową, a później - we współpracy z Bernardo Bertoluccim - cały scenariusz. Wkrótce potem podjął współpracę ze studiem Titanus, specjalizującym się we włoskich remake'ach amerykańskich filmów. W rzymskiej wytwórni poznał mistrza kina grozy - Mario Bavę, który zainspirował go samodzielnej pracy reżyserskiej. Debiutem Argento, nawiązującym do horroru Bavy "Tasak na miesiąc miodowy", był "Ptak o kryształowym upierzeniu" (1970), wpisujący się we włoską tradycję literatury i kina grozy - "giallo". Już za sprawą debiutu Argento dał się poznać jako mistrz ekranowej trwogi i makabry, godny miana włoskiego Hitchcocka, autora obrazów przepełnionych ekspresjonistyczną atmosferą i niezwykłym natężeniem okrucieństwa, podanego zwykle w wysmakowanej formie. Te cechy znalazły kontynuację w pozostałych dwóch częściach tzw. zwierzęcej trylogii: "Kocie o dziewięciu ogonach"(1971) i "Czterech muchach na błękitnym aksamicie" (1971). Z dużym uznaniem spotkały się także kolejne filmy włoskiego mistrza grozy, m.in. "Głęboka czerwień" (1975) z Davidem Hammingsem, "Odgłosy" (1977) oraz "Opera" (1987).