Emilio Fernández

Syn Kreola i Indianki. W 1923 roku, będąc kadetem, wziął udział w kontrrewolucji i osiągnął rangę podpułkownika, potem został ujęty i skazany na dwadzieścia lat. Uciekł do USA, gdzie od 1924 roku grał liczne role epizodyczne w Hollywood. Pod amnestii w 1933 roku wrócił do kraju, w ciągu dekady zagrał 20 ról, od 1936 roku pisał też scenariusze. Jako reżyser zadebiutował autorskim filmem "Wyspa namiętności" (1941). Międzynarodową sławę przyniósł mu ciąg melodramatycznych opowieści opisujących życie gnębionych przez nędzę, zabobony i podziały klasowe wieśniaków meksykańskich, rozpoczęty trzecim w dorobku "Polnym kwiatem" (1943) i zrealizowanym przy decydującym wkładzie wybitnego operatora Figueroi. Ich szczytowym osiągnięciem była "Maria Candelaria" (1943) - główne nagrody w Cannes. Uznaniem cieszył się też film "Porzucone" (1945), "Zakochana" (1946), "Perła" (1946) wg Steinbecka i "Paloma" (1949). Sukcesem okazał się także film "Maclovia" (1948) i "Źle kochana" (1949). W latach 50. i 60. pracował głównie jako aktor, występując m.in. w adaptacji powieści Lowry'ego "Pod wulkanem". Pamiętne stały się role, które powierzył mu Sam Peckinpah - sadystycznych potentatów w "Dzikiej bandzie" i "Dajcie mi głowę Alfreda Garcii". Znany z gwałtowności, Fernández potwierdził ją niejako w realnym życiu - w 1976 roku został skazany za zabójstwo robotnika rolnego, wcześniej zaś podczas dyskusji strzelił w głowę krytykowi.