Portal
SFP
ZAPA
Kino Kultura
Studio Munka
Magazyn Filmowy
Stara Łaźnia
PKMW
Dorota Kędzierzawska
Członkini Stowarzyszenia Filmowców Polskich
Filmografia
PION REŻYSERSKI (12)
2021
Żużel
Reżyser
2012
Inny świat
Reżyser
2010
Jutro będzie lepiej
Reżyser
2007
Pora umierać
Reżyser
2005
Jestem
Reżyser
1998
Nic
Reżyser
1994
Wrony
Reżyser
1993
Dedykacja
Współpraca
1991
Diabły, diabły
Reżyser
1988
Koniec świata
Reżyser
1985
Gucia
Reżyser
1982
Jajko
Reżyser
SCENARIUSZ (11)
2021
Żużel
Scenariusz
2012
Inny świat
Scenariusz
2010
Jutro będzie lepiej
Scenariusz
2007
Pora umierać
Scenariusz
2005
Jestem
Scenariusz
1998
Nic
Scenariusz
1994
Wrony
Scenariusz
1991
Diabły, diabły
Scenariusz
1988
Koniec świata
Scenariusz
1985
Gucia
Scenariusz
1982
Jajko
Scenariusz
MONTAŻ (7)
2021
Żużel
Montaż
2012
Inny świat
Montaż
2010
Jutro będzie lepiej
Montaż
2007
Pora umierać
Montaż
2005
Jestem
Montaż
1998
Nic
Montaż
1994
Wrony
Montaż
AKTORKA (2)
2000
Chłopcy z Targowej 61/63
Jako ona sama
1980
Palacz zwłok
SCENOGRAFIA (1)
2021
Żużel
Kostiumy
PRODUKCJA (1)
1998
Nic
Producent
Opis
Studiowała na Wydziale Kulturoznawstwa Uniwersytetu Łódzkiego, Wydziale Reżyserii WGiK w Moskwie oraz Wydziale Reżyserii w Szkole Filmowej w Łodzi. W 1981 roku zdobywając dyplom ostatniej z wymienionych instytucji. Od samego początku swojej kariery stała się indywidualnością polskiego kina, nie tylko ze względu na swoją płeć, ale także zainteresowanie stroną wizualną swoich filmów oraz ich specyficzną tematykę.
Jej debiutem fabularnym był „Koniec świata” z 1988 roku, studium samotności dwojga starych ludzi, którzy przeżyli razem całe życie. Od tego czasu nakręciła jedynie sześć nowych filmów, jednak każdy z nich zapisał się w jakiś sposób w historii polskiego, a także często światowego kina. Dobrym przykładem są „Wrony” z 1994 roku, opowieść o małej dziewczynce, która nie potrafi odnaleźć się w otaczającej ją rzeczywistości. Film zdobył Specjalną Nagrodę Jury, Nagrodę dziennikarzy oraz „Złotego Klakiera” za najdłużej oklaskiwany film na FPFF w Gdyni, a autor zdjęć, Artur Reinhart, zdobył za swoją pracę Złotą Żabę Międzynarodowego Festiwalu Sztuki Autorów Zdjęć Filmowych Camerimage.
Wyznacznikami stylu Kędzierzawskiej stały się pięknie wystylizowane, prowadzone niespiesznym tempem historie z pogranicza samotności i wyobcowania. Ich bohaterami stawały się albo dzieci, albo staruszkowie. Jedynie „Pora umierać” (2007 r.), ze znakomitą rolą Danuty Szaflarskiej, ukazywała bohaterkę patrzącą na świat pozytywnie, bez bezradności i żalu. Ostatni jak dotąd projektem reżyserskim Kędzierzawskiej jest „Jutro będzie lepiej” z 2010 roku, nagrodzony na Berlinale Nagrodą Peace Film.
Filmy Doroty Kędzierzawskiej, nawet jeśli nie mają w sobie potencjału komercyjnego, zdobyły kilkadziesiąt nagród na różnych światowych festiwalach, między innymi w Soczi, Leeds, Trieście i Malmo. Reżyserka nie dała się złamać modami i ofertami, zachowała autorską postawę wobec tworzonego kina. W 2006 roku otrzymała List gratulacyjny od Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej praz „Platynowe Koziołki”, nagrodę specjalną Międzynarodowego Festiwalu Filmów Młodego Widza „Ale Kino!” w Poznaniu. W 2010 roku MFF w Salonikach przyznał Kędzierzawskiej „Złotego Aleksandra”, nagrodę za życiowe osiągnięcia. Odznaczona Srebrnym Medalem "Zasłużony Kulturze - Gloria Artis" oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za "wybitne zasługi dla polskiej kultury, za osiągnięcia w pracy artystycznej i twórczej oraz działalności społecznej" (2014). Członkini Polskiej Akademii Filmowej.
Jej debiutem fabularnym był „Koniec świata” z 1988 roku, studium samotności dwojga starych ludzi, którzy przeżyli razem całe życie. Od tego czasu nakręciła jedynie sześć nowych filmów, jednak każdy z nich zapisał się w jakiś sposób w historii polskiego, a także często światowego kina. Dobrym przykładem są „Wrony” z 1994 roku, opowieść o małej dziewczynce, która nie potrafi odnaleźć się w otaczającej ją rzeczywistości. Film zdobył Specjalną Nagrodę Jury, Nagrodę dziennikarzy oraz „Złotego Klakiera” za najdłużej oklaskiwany film na FPFF w Gdyni, a autor zdjęć, Artur Reinhart, zdobył za swoją pracę Złotą Żabę Międzynarodowego Festiwalu Sztuki Autorów Zdjęć Filmowych Camerimage.
Wyznacznikami stylu Kędzierzawskiej stały się pięknie wystylizowane, prowadzone niespiesznym tempem historie z pogranicza samotności i wyobcowania. Ich bohaterami stawały się albo dzieci, albo staruszkowie. Jedynie „Pora umierać” (2007 r.), ze znakomitą rolą Danuty Szaflarskiej, ukazywała bohaterkę patrzącą na świat pozytywnie, bez bezradności i żalu. Ostatni jak dotąd projektem reżyserskim Kędzierzawskiej jest „Jutro będzie lepiej” z 2010 roku, nagrodzony na Berlinale Nagrodą Peace Film.
Filmy Doroty Kędzierzawskiej, nawet jeśli nie mają w sobie potencjału komercyjnego, zdobyły kilkadziesiąt nagród na różnych światowych festiwalach, między innymi w Soczi, Leeds, Trieście i Malmo. Reżyserka nie dała się złamać modami i ofertami, zachowała autorską postawę wobec tworzonego kina. W 2006 roku otrzymała List gratulacyjny od Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej praz „Platynowe Koziołki”, nagrodę specjalną Międzynarodowego Festiwalu Filmów Młodego Widza „Ale Kino!” w Poznaniu. W 2010 roku MFF w Salonikach przyznał Kędzierzawskiej „Złotego Aleksandra”, nagrodę za życiowe osiągnięcia. Odznaczona Srebrnym Medalem "Zasłużony Kulturze - Gloria Artis" oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za "wybitne zasługi dla polskiej kultury, za osiągnięcia w pracy artystycznej i twórczej oraz działalności społecznej" (2014). Członkini Polskiej Akademii Filmowej.
opis redakcji
Copyright © by Stowarzyszenie Filmowców Polskich 2002 - 2024