Pola Negri

Polska aktorka filmowa. Pierwsza polska gwiazda światowego formatu. Od 1906 r. uczęsczała do szkoły baletowej przy Teatrze Wielkim w Warszawie, gdzie zadebiutowała na scenie w 1908 w "Jeziorze Łabędzim". W 1912 r. zadebiutowała jako aktorka teatralna rolą Amelii w "Ślubach panieńskich" Fredry. W 1914 po raz pierwszy zagrała w filmie „Niewolnica zmysłów" (1914) Jana Pawłowskiego. W 1916 wyjechała do Berlina, by dołączyć do zespołu Deustches Theater Maksa Reinhardta, gdzie poznała Ernsta Lubitscha. Nakręcone przez niego filmy z jej udziałem: „Oczy mumii Ma” (1918), „Carmen” (1918) i „Madame DuBarry” (1919) otworzyły przed nią drzwi do Hollywood, dokąd wyjechała w 1922. Po niezbyt udanych początkach, ugruntowała swoją pozycję gwiazdy dzięki dwóm filmom, „Cesarzowa” (1924) Ernsta Lubitscha i „Hotel Imperial” (1927) Mauritza Stillera. Podczas pobytu w Stanach Zjedoczonych była związana z Charlesem Chaplinem, a także z Rudolphem Valentino. Małżeństwo z gruzińskim arystokratą i przełom dźwiękowy w kinie przerwały karierę aktorki, która próbowała wrócić do Hollywood w 1931, jednak amerykańska publiczność nie zaakceptowała dźwiękowego filmu "Na rozkaz kobiety” (1932) Paula L. Steina. Pola Negri wróciła do Europy, stając się na nowo gwiazdą kina niemieckiego. Jednak Negri nie chciała brać udziału w propagandowych akcjach władz III Rzeszy i uciekła do Francji, skąd w chwili wybuchu II wojny światowej wyjechała do USA przez Portugalię. Ostatnim filmem z jej udziałem były „Księżycowe prządki" (1964) Jamesa Nelsona, po premierze których wycofała się z życia publicznego.