Fred Zinnemann

Przyszedł na świat w żydowskiej rodzinie, w austro-węgierskim Wiedniu. Początkowo marzył o tym, aby zostać muzykiem, ale ostatecznie zdecydował się na prawo. Swoją edukacją prawniczą na wiedeńskiej uczelni w ostatecznie jednak przerwał aby poświęcić się swojej drugiej wielkiej pasji, jaką było dla niego kino. W cesarskim Wiedniu poznał m.in. Billy'ego Wildera i Roberta Siodmaka, którym asystował w pracy nad filmem "Ludzie w niedzielę" (1929). Na początku lat 30. w związku pogarszającą się sytuacją polityczną postanowił opuścić Europę i spróbować swoich sił w Hollywood. Tam pracował jako asystent i tłumacz innego austriackiego reżysera Bertholda Viertela, za pośrednictwem którego poznał wiele ważnych postaci kina, m.in. Siergieja Eisensteina i Gretę Garbo. Od 1937 roku kręcił filmy krótkometrażowe, zdobywając za jeden z nich - "Aby matki mogły żyć" (1938) Oscara. Pierwszy znaczący sukces w kinie pełnometrażowym odniósł w 1944 roku za sprawą adaptacji powieści Anny Seghers, "Siódmy krzyż" (1944). Pozycję jednego z najzdolniejszych amerykańskich filmowców ugruntowały kolejne obrazy, m.in. "Po wielkiej burzy" (1948) i "Pokłosie wojny" (1950). W 1952 roku powstało najgłośniejsze dzieło Zinnemanna, "W samo południe", które z jednej strony kontynuowało klasyczne wzorce westernu, z drugiej zaś - było pionierskie dla tzw. nadwesternu - formuły eksponującej w tym gatunku akcenty psychologiczne i społeczne. Do kolejnych sukcesów amerykańskiego mistrza realizmu należały m.in. uhonorowany ośmioma Oscarami melodramat wojenny "Stąd do wieczności" (1953), dramat "Kapelusz pełen deszczu" (1957), nagrodzony sześcioma statuetkami film historyczny "Oto jest głowa zdrajcy" (1966) oraz wytrawny dramat szpiegowski "Dzień szakala" (1973).