Bette Davis

Aktorka amerykańska. Po rozwodzie rodziców wychowywana wraz z siostrą przez matkę, zadecydowała o wyborze zawodu już w szkole średniej. Mimo sukcesów na scenie amatorskiej nie dostała się na prestiżowe studium Eve La Gallienne. Na scenie od 1923, trafiła na Broadway w 1929, gdzie w 1930 została wypatrzona przez łowców talentów ze studia Universal Pictures, lecz jej debiut w „Złej siostrze” (1932) Hobarta Henleya nie zachwycił. Ostatecznie w 1932 podpisała siedmioletni kontrakt z Warner Bros. Status gwiazdy uzyskała dzięki roli w filmie „Człowiek, który udawał Boga” (1932) Johna G. Adolfiego. Za film „W niewoli uczuć” (1934) Johna Cromwella była nominowana do Oscara, nagrodę Akademii przyniosły jej role w filmach „Kusicielka” (1935) Alfreda E. Greena oraz „Jezebel” (1938) Williama Wylera. Kiedy Warnerowie nie byli w stanie zapewnić jej roli na miarę talentu, wytoczyła proces studiu, dążąc do zerwania kontraktu. Wprawdzie proces przegrała, ale wytwórnia stanęła na wysokości zadania i w latach 1940-45 Davis była pięciokrotnie nominowana do Oscara za role w filmach „Zwycięstwo nad mrokiem” (1939) Edmunda Goldinga, „List” (1940) i „Lisie gniazdo” (1941) Williama Wylera, „Trzy kamelie” (1942) Irvinga Rappera i „Pan Skeffington” (1944) Vincenta Shermana. W latach 50., uwolniona od kontraktu z Warnerami, odniosła sukces we „Wszystko o Ewie” (1950, nagroda aktorska w Cannes i nominacja do Oscara) Josepha L. Mankiewicza oraz w „Gwieździe” (1952, nominacja do Oscara) Stuarta Heislera, lecz jej kariera chyliła się ku zmierzchowi. W 1961 przypomniała o sobie, dając ogłoszenie, że szuka pracy. Zaowocowało to rolą w „Co się zdarzyło z Baby Jane?” (1962) Roberta Aldricha, która przyniosła jej dziesiątą nominację do Oscara. Pozostała na ekranie niemal do końca, grając w sumie – na dużym i małym ekranie – w ponad 120 filmach. W 1977 otrzymała nagrodę AFI za całokształt działalności artystycznej, w 1989 nagrodą za całokształt uhonorował ją – na kilka dni przed śmiercią – festiwal w San Sebastian. Pozostawiła po sobie kilka książek autobiograficznych, w tym zbierającą wszystkie wątki „Bette Davis. The Lonely Life”, wydaną pośmiertnie w 1990.