Żywot Mateusza

Mateusz wraz z siostrą Olgą mieszka samotnie nad brzegiem jeziora. Czterdziestoletni mężczyzna o duszy dziecka, uważany przez sąsiadów za nienormalnego, wymaga opieki kobiety - nie potrafi ani zaadaptować się w środowisku, ani pracować. Ale ta „nienormalność” jest znakiem jego czystej, romantycznej natury i źródłem naiwnego, wzruszającego buntu. Jedynym jego partnerem jest natura, z nią potrafi nawiązać duchowy kontakt. Dramat Mateusza powodują „obcy”- młody drwal Jan zabiera mu siostrę, wcześniej myśliwy zabija „wielkiego ptaka”, a piorun niszczy jego ulubione drzewo. Osamotnienie, świadomość życiowej bezradności popychają Mateusza do samobójstwa, które popełnia wypływając dziurawą łodzią na środek jeziora. Debiut Witolda Leszczyńskiego okazał się w kinematografii polskiej dziełem o bardzo konsekwentnej koncepcji świata filmowego, będącego wizualnym obrazem duszy i wrażliwości bohatera. Znakomitą kreację Franciszka Pieczki uzupełniła kontemplacyjna fotografia i muzyka.