Życie wewnętrzne

Bohaterami filmu są: Michał Mączyński, czterdziestoletni mężczyzna, jego żona oraz ich sąsiedzi z tego samego bloku. Michał jedzie do pracy windą. Na próbę zatrzymania windy przez sąsiadkę z dzieckiem wciska wszystkie guziki.
Winda ucieka, a Michał z satysfakcją słucha złorzeczeń i obelg kobiety. Gdy wyrzuca butelki do zsypu, zostaje zaatakowany przez psa sąsiada i w panice próbuje sforsować zacinające się wciąż drzwi własnego mieszkania. W czasie obiadu żona opowiada mu o spotkaniu z „wampirem”, postrachem kobiet z dzielnicy. Po kolacji Michał roztrząsa problem różnicy koloru skóry Murzynów i Szwedów. W nocy marzy o seksualnych kontaktach z sąsiadkami. Każdy następny dzień jest nieco tylko zmodyfikowaną repliką poprzedniego. Winda, śmieci, obiad, majsterkowanie przy sprzętach domowych, pokrzykiwanie na żonę.
Wizyta teściów, wieczorny spacer, zatrzymanie przez policję, szarpania z właścicielem psa, pragnienie jakiegoś mitycznego spełnienia seksualnego określa „życie wewnętrzne” bohatera. Gdy Mączyński znów jedzie windą, słyszy zza rozsuwających się drzwi przeraźliwy krzyk kobiety, która zobaczyła w nim... wampira.
Nie poddający się gatunkowej klasyfikacji film opisujący chroniczną samotność, neurotyczne skrzywienie i rozpad osobowości bohatera.
Jego życie wewnętrzne praktycznie nie istnieje, zastąpione chorobliwymi rojeniami i postępującą agresją. Groza egzystencji pozbawionej duchowości jest przerażająca i zarazem komiczna, zabarwiona sporą dozą groteski i czarnego humoru.