Życie jako śmiertelna choroba przenoszona drogą płciową

Akcja „Życia... ” zaczyna się na planie filmowym, gdzie kręcona jest scena egzekucji koniokrada w średniowiecznej Francji. Świadkiem tego wydarzenia jest mnich Bernard z Clairvaux, przejeżdżający na ośle przez miasteczko. Przekonuje on wieśniaków, by odłożyli wykonanie wyroku, bowiem skazaniec powinien przygotować się do śmierci. Po pewnym czasie koniokrad i zakonnik wracają na miejsce kaźni. Złodziej jest już przygotowany duchowo do egzekucji.
Jedna z osób z ekipy filmowej, lekarz Tomasz, musi się zająć statystą, który uległ wypadkowi. Tomasz to cyniczny, żyjący bez zobowiązań sześćdziesięcioletni mężczyzna, który pewnego dnia dowiaduje się, że ma zaawansowanego raka płuc. Chce wykorzystać wszystkie możliwości kuracji. Wyjeżdża na konsultację do Francji, gdzie dowiaduje się, że istnieje minimalna szansa wyleczenia. Stara się ją wykorzystać. Odwiedza swoją byłą żonę, kobietę przedsiębiorczą i bogatą, która daje mu potrzebne pieniądze. Ale jest już za późno. Ponowna diagnoza francuskich lekarzy nie daje mu szans. Ateista, sceptyk Tomasz musi przygotować się do śmierci. Toczy długie rozmowy o sensie życia i o Bogu z zakonnikiem Markiem, którego poznał na planie filmowym. Zaprzyjaźnia się z parą młodych ludzi: garderobianą Hanką i pełnym wątpliwości co do wyboru swojej drogi życiowej studentem medycyny.

Stają się oni jego najbliższymi przyjaciółmi. Wspiera ich w podjęciu decyzji o byciu ze sobą. Gdy jego stan wymaga hospitalizacji, użycza im swojego mieszkania. Zmaga się z cierpieniem. Wciąż szuka znaku, który pozwoliłby mu uwierzyć w Boga i umrzeć w zgodzie ze światem. Którejś nocy ma widzenie, przybliżające go do wiary. W momencie, gdy Tomasz wydaje ostatnie tchnienie, Hanka i Marek po raz pierwszy kochają się w jego mieszkaniu, przypieczętowując swój związek.
Na zajęciach studenckich Marek zostaje wyznaczony przez profesora do dokonania sekcji zmarłego Tomasza. Chłopak, który zawsze miał lęk przed zwłokami, przełamuje się.

Choć tytuł zaczerpnięty przez reżysera z napisu na murze brzmi dość groteskowo, niesie w sobie tragiczne znaczenie. Film ten jest powrotem reżysera do tematyki jego klasycznych już filmów z lat 70., dotyczących spraw ostatecznych i śmierci ("Spirala", "Iluminacja"). Kruchość ludzkiego istnienia, potrzeba przygotowania na spotkanie ze śmiercią i poszukiwanie sensu życia - to wciąż aktualne problemy. Poprzez wiarę człowiek może wyzwolić się od egoizmu i cynizmu. Znakomitą, wielowymiarową kreację stworzył tu Zbigniew Zapasiewicz, nawiązując do swej pamiętnej roli w filmie "Barwy ochronne".