Złote runo

Stefan, biznesmen w średnim wieku, proponuje bezrobotnemu Rysiowi tajemniczy interes, ale na początek Rysio musi poddać się testowi na odporność żołądka. Wypija wiele butelek piwa i zjada kilka porcji kiełbasy, po czym kręci się w diabelskim młynie. Próba wypada pomyślnie. Udaje mu się spełnić także drugi warunek - zdobywa blaszany nocnik.
Stefan wyjawia Rysiowi, że chce przeszmuglować do Berlina diamenty w jego brzuchu. Rysio połyka kamienie i ze Stefanem wsiadają do pociągu.
Spotykają tu całą galenę polskich i rosyjskich handlarzy. Rysio czuje się jednak nie najlepiej i tuż przed granicą zwraca diamenty w toalecie do nocnika. Dopingowany przez Stefana, mimo obrzydzenia połyka je ponownie. Docierają do Berlina i dokonują intratnej transakcji. Czując się bogaczami postanawiają udać się na wycieczkę do hotelu na Lazurowym Wybrzeżu. Rysiowi w eleganckim otoczeniu jest coraz bardziej nieswojo. Stefan przekonuje go, że trzeba się bawić. Zamawiają czarnoskóre piękności i tańczą z nimi w rytm samby.
W "Złotym runie" bracia Kondratiukowie nawiązują do poetyki swych wcześniejszych filmów ("Dziewczyny do wzięcia", "Wniebowzięci"). Miejsce duetu Himilsbach/Maklakiewicz zajął tu tandem Buczkowski/Mazurek. Mimo zmiany realiów politycznych podobne pozostały tęsknoty bohaterów: zdobyć pieniądze, zabawić się i choć przez chwilę poczuć się naprawdę wolnymi.