Za ścianą

Docent Jan, biochemik, mieszka samotnie w skromnej kawalerce w bloku pracowników Polskiej Akademii Nauk. W przyległym skrzydle bloku żyje czterdziestoletnia, równie samotna Anna, którą Jan często obserwuje przez okno i czasami spotyka przy windzie. Tego dnia Anna prosi o podwiezienie do instytutu, gdzie jest umówiona z profesorem Jana w sprawie przyjęcia do pracy. Profesor prosi docenta telefonicznie, by pozbył się niewydarzonej kandydatki, ale on nie potrafi zdobyć się na szczerość i nie informuje kobiety o odrzuceniu jej kandydatury. Wieczorem Anna zaprasza Jana do siebie, by pokazać mu swe publikacje, ale nie potrafi ukryć paraliżującego zdenerwowania.
Za wszelką cenę stara się zainteresować Jana swoją szarą przeszłością, ale rozmowa - mimo kilku lampek koniaku - nie klei się. Rano docent dostrzega pod domem karetkę pogotowia. Przed mieszkaniem Anny, z którego czuć gaz, stoją sąsiedzi. Anna szepcze Janowi, że to była tylko jej nieuwaga.
Kameralny dramat postaw, w którym tytułowa ściana jest symbolem granicy dzielącej ludzi oraz ludzkiej obojętności na los innego człowieka.