Wrota Europy

Styczeń 1918 rok. Trzy sanitariuszki Czernionego Krzyża - Zosia, Hala i Irena - mają po 17, 19, 20 lat. Same zdecydowały, że ich miejsce jest tam, gdzie ważą się losy ojczyzny - na froncie. Rozpoczynają pracę w szpitalu polowym w Cichiniczach. Zosia ma nadzieję, iż spotka tu swego brata Pawła, walczącego w jednostce generała Ostapowicza. W miasteczku słychać już wybuchy pocisków, zapowiadające nadejście Czerwonych. Niewidoma kobieta śpiewa apokaliptyczną pieśń o nadciągającej wojennej zawierusze. Sanitariuszki mają dużo pracy, z frontu przy wożeni są wciąż nowi ranni. Ordynator szpitala podejmuje decyzję o ewakuacji. Brakuje jednak sań dla wszystkich. Trzy przyjaciółki decydują się pozostać w szpitalu z najciężej chorymi. Widzą z okien, jak z rąk bolszewików giną młodzi legioniści Sztyller i Smagły. Wobec beznadziejnej sytuacji Polacy poddają się. Wkraczający bolszewicy palą i niszczą. Dokonują gwałtu na Irenie. Zosia i Hala są świadkami egzekucji jeńców w lesie, postanawiają na zawsze zapamiętać to miejsce zbrodni. Czerwony oficer Anczew wyróżnia się kulturą i inteligencją. Nie ukrywa swojego zainteresowania Zosią. Kiedy bolszewicy w odwecie za zabicie dowódcy chcą wszystkich pozostałych przy życiu Polaków wymordować, Anczew ratuje Zosię. Ucieka z nią. Jednak podczas przeprawy przez zamarznięte jezioro Rosjanin zostaje zastrzelony przez swoich rodaków. Zosi udaje się ujść z życiem.
Wysmakowany plastycznie, oprawiony piękną muzyką film Wójcika opowiada o mało znanym epizodzie z dziejów walk o niepodległość Polski. Twórcom filmu udało się przedstawić obraz burzliwych wydarzeń roku 1918 oraz postawy dziewcząt, wychowanych w kulcie patriotycznych i romantycznych wartości - dziś już niemodnych. Pierwowzorem postaci Zosi, najmłodszej z pielęgniarek, była kuzynka pisarza, Zosia Wańkowiczówna.