Wrony

Dziewięcioletnią Wronę wychowuje samotna zapracowana matka, która nie może poświęcić wiele czasu dziecku. Wrona bardzo potrzebuje macierzyńskiej miłości; jej brak sprawia, że jest pełna agresji wobec świata. Pewnego dnia widzi sympatyczną małą dziewczynkę i porywa ją sprzed domu. Zaczyna po swojemu opiekować się Maleństwem. Jest na przemian czuła i okrutna. Karmi ją, kąpie, przebiera. Maleństwo śmiechem reaguje na gniew Wrony. Jest przyzwyczajona do czułości i nie rozumie agresywnych zachowań. Obie dziewczynki idą w świat. Wieczór spędzają na starej łodzi. Rozpieszczone Maleństwo prosi Wronę, aby śpiewała jej piosenki i kołysała do snu. Nocą Wrona oddaje śpiące dziecko rodzicom. Sama wraca do pustego domu. Nadchodzi matka. Wrona prosi, aby ją przytuliła.
Pełen prawdy film o potrzebie uczucia. Jego brak wypacza charakter wrażliwej dziewczynki.
Popołudnie spędzone z pogodnym i ufnym dzieckiem jest dla bohaterki swoistą lekcją miłości.