Wigilia '81

24 grudnia 1981 roku. W dużym mieszkaniu w starej kamienicy krząta się Anna. Na ścianach pokoju wiszą plakaty z napisem „Solidarność”. Teściowa Maria usiłuje ustawić choinkę w stojaku. Potem zaczyna pisać list, lecz nie wie, do kogo go zaadresować, aby zdobyć informację, co dzieje się z jej synem, mężem Ani. Witka nie ma już od dziesięciu dni. Babcia Witka, teściowa Marii, przyniosła karpia. Mimo trudnej sytuacji wspólnymi siłami przygotowują wieczerzę. Babcia wypytuje o samopoczucie Ani, która jest w ciąży. Trzy kobiety modlą się i dzielą opłatkiem. Paulina wspomina swego nieżyjącego syna Tadeusza, ojca Witka. Odnajduje podobieństwo w ich charakterach i postawach. Na kolację przychodzą rodzice Ani, przynosząc prezenty. Wpada również na chwilę kolega Witka, ukrywający się od czasu wprowadzenia stanu wojennego. Nic nie wie o losach męża Anny.
Po wyjściu gości kobiety rozchodzą się do swoich pokoi. Babcia modli się, Maria nerwowo chodzi po pokoju. Kolejny dzwonek do drzwi. Przychodzi ksiądz, by dodać kobietom otuchy. Dzieli się z nimi opłatkiem i przypomina, że wiara pozwala przetrwać nawet najgorsze chwile. Wieczorem kobiety zapalają świece i ustawiają je we wszystkich oknach mieszkania. Marii wydaje się, że widzi na podwórzu Witka. Anna wybiega, ale okazuje się, że to tylko złudzenie. Przytulone kobiety czekają na powrót Witka.
Film zrealizowany jeszcze w stanie wojennym. Kameralność, prostota i surowość środków pozwoliła oddać klimat tamtych czasów. Portrety bohaterek odtwarzają sugestywnie ówczesny stan ducha Polaków pełen lęków, obaw i niepewności.