W te dni przedwiosenne

Luty 1945 roku. Pułkownik Kaszyba ma objąć nową funkcję w sztabie, razem z nim jedzie sanitariuszka Emilia, pragnąc odwiedzić matkę. Kaszyba wspomina swoje życie: przed wojną spędził razem z żoną siedem dni na dziewięć lat małżeństwa. Siedział w sanacyjnych więzieniach, walczył w Hiszpanii i pod Lenino. Podczas noclegu tłumaczy dziedziczce majątku zasady reformy rolnej. W Żylinie nie chce podjąć ryzyka walki na czele milicjantów z maruderami niemieckimi. Sierżanta Wolaka, który pomimo zakazu poszedł oczyścić miasteczko z bandytów, stawia przed sądem. Po przybyciu do sztabu przygotowuje bitwę pod Borujskiem, uderzenie, które może przełamać linię wroga na Wale Pomorskim. Prowadzi brawurowy atak kawalerii i zwycięża. Na polu bitwy, wśród rannych, odnajduje Emilię.
Dramat psychologiczny, mówiący o rozterkach żołnierzy w końcowej fazie wojny, o ich pragnieniu przetrwania, tęsknocie do normalnego życia oraz bagażu wspomnień, wpływających na ich późniejsze postawy i zachowania.