W środku Europy

Rok 1954. Do małego miasteczka na prowincji przyjeżdża z Warszawy osiemnastoletni Boguś. Zamierza tutaj ukończyć liceum. Jest sierotą. Właśnie zmarła mu babka, a w miasteczku mieszka dawny przyjaciel jego rodziców, Kałmuk, który podejmuje się opieki nad chłopakiem. Na miejscowym cmentarzu pochowana jest matka Bogusia. Jej tragiczna śmierć związana była z pogromem żydowskim sprzed siedmiu laty, kobieta zginęła stając w obronie linczowanych Żydów. Boguś rozpoczyna naukę. W szkole prowadzone jest śledztwo w sprawie oblania farbą pomnika Stalina. Niedługo po tym wydarzeniu nieznany sprawca włamuje się do pokoju nauczycielskiego i niszczy portrety przywódców państwowych. Wydarzenia współczesne przeplatają się z obrazami z przeszłości. Tuż po wojnie Żydzi powracają do miasteczka. Chcą zamieszkać w swoich dawnych domach, co wywołuje falę antysemityzmu. Dochodzi do pogromu, z którego ocalał jedynie mały Chaimek. W napaści brała udział większość mieszkańców, ale przed sądem stanął tylko jeden człowiek, w dodatku niesłusznie oskarżony przez prawdziwych winowajców. Był nim starszy brat Jasia Osetka, przyjaciela Bogusia. Jaś nie zapomniał o tragedii brata. To on jest nieznanym sprawcą, który zbezcześcił pomnik wodza rewolucji. Boguś dowiaduje się o tym i postanawia opuścić miasteczko. Przedtem pisze list do porucznika milicji i bierze na siebie winę za akty politycznego wandalizmu. Chce uratować Jasia, ale rozgoryczony przyjaciel rzuca kamieniami w okna komisariatu. W epilogu Boguś po wielu latach odwiedza miasteczko. Przy grobie matki spotyka Chaimka. On jeden wciąż pamięta o ofierze, jaką złożyła ze swego życia.