Ukryty w słońcu

Janek, malarz i scenograf, czeka przy ruchliwym skrzyżowaniu na swoją dziewczynę, tłumaczkę Joannę. Dręczy go niewyraźne wspomnienie, że ubiegłej nocy zostawił ją leżącą na torach, pijaną do nieprzytomności. Wokół Janka toczy się normalne życie. Ludzie śpieszą się. Mijają go znajomi. Recenzentka rozmawia z nim o jego obrazach. Zazdrosny architekt „przyjacielsko ” krytykuje pracę Janka. Po godzinie oczekiwania mężczyzna odjeżdża -prawdopodobnie na poszukiwanie Joanny. W jego psychice zaczynają się mieszać wspomnienia, marzenia, wizje. Związek z poprzednią narzeczoną Marią był nieciekawy i męczący. Mężczyzna wyobraża sobie sekcję zwłok, oskarżenia i przesłuchania.

W pamięci powracają też sceny miłosne z poszukiwaną kobietą. A potem znów koszmarne wizje: kostnica, martwe ciało, pytania oficera śledczego, bezsilna rozpacz. Wreszcie Janek otrząsa się ze złych myśli. Jedzie do domu. Na klatce schodowej dostrzega czekającą dziewczęcą postać.

Oniryczne studium mężczyzny niedojrzałego do wielkiego uczucia, które go spotyka po raz pierwszy w życiu.