Alphaville

„Bywa, że rzeczywistość jest zbyt skomplikowana, aby ją można opisać słowami. Legenda odtwarza ją w takiej formie, która pozwala jej być zrozumiałą dla wszystkich” – takimi słowami komentarza zza kadru rozpoczyna się ta utrzymana w poetyce science fiction opowieść. Jej bohaterem jest Lemmy Caution, tajny agent podający się za dziennikarza. Przybywa do Alphaville, by pod przykrywką zbierania materiałów do reportażu odnaleźć i zlikwidować profesora von Brauna. Zanim dotrze do szalonego naukowca, spotka jego córkę, która nigdy nie czytała poezji, nigdy nie słyszała słów – miłość, sumienie. W Alphaville, rządzonym przez wszechmocny superkomputer, wszelkie uczucia są bowiem zabronione, grozi za nie kara śmierci. Podczas publicznej egzekucji jeden ze skazańców krzyczy: „Widzimy prawdę, której wy już nie dostrzegacie. Ponieważ istotą człowieka jest miłość i wiara, odwaga i czułość, wielkoduszność i poświęcenie. Reszta jest tylko balastem stworzonym przez waszą postępującą ignorancję”.

Jean-Luc Godard, papież francuskiej Nowej Fali, zrealizował film science fiction – rozgrywający się na innej planecie w dalekiej przyszłości – bez efektów specjalnych, nie budując kosztownych dekoracji, a całość zdjęć kręcąc we współczesnym, filmowanym głównie nocą, Paryżu. W coraz bardziej odhumanizowanej miejskiej, industrialnej rzeczywistości dostrzegał bowiem genezę korporacyjnych totalitaryzmów przyszłości. To z „Alphaville” wzięły się w dużym stopniu: ekranizacja powieści Roya Bradbury'ego „Fahrenheit 451” (1966) François Truffaut (notabene przyjaciela reżysera), „Mechaniczna pomarańcza” (1971) Stanleya Kubricka według prozy Anthony'ego Burgessa, „Blade Runner” (1982) Ridleya Scotta, zrealizowany na podstawie książki Philipa K. Dicka, czy antyutopie Piotra Szulkina. Dzieło Godarda zawiera także elementy filmu noir czy melodramatu, jak również swoiste kinofilskie dedykacje (prawdziwe nazwisko profesora von Brauna brzmi Nosferatu). Złoty Niedźwiedź berlińskiego festiwalu (1965).