Ubranie prawie nowe

Po dwunastu latach pracy w mieście „u państwa”Róża wraca do rodzinnej wsi Zagródka. Nie jest już pierwszej młodości, lecz uciułana spora sumka trzech tysięcy złotych nęci miejscowych kawalerów. Ignacy, syn Bonichy, sąsiadki Róży, zachęcony prezentami i poczęstunkami, decyduje się na małżeństwo, bez żalu opuszczając młodą, lecz ubogą Zofkę. Wkrótce po ślubie Ignacy umiera na gruźlicę, a Róża wraca do miasta, by uzupełnić nadwątlone fundusze. Mija kilka miesięcy. Różę odwiedza Bonicha wraz z młodszym synem Jasiem. Ma on tylko jedno życzenie. Poza ubraniem prawie nowym chciałby jeszcze otrzymać od przyszłej żony - zegarek.
Drapieżny dramat psychologiczny zarysowany na bogatym tle społeczno-obyczajowym okresu dwudziestolecia międzywojennego, dający sposobność przedstawienia pewnych cech, szczególnie charakterystycznych dla środowisk wiejskich.