Twarz anioła

Do hitlerowskiego obozu dla dzieci, który powstał 1 XII1942 roku na terenie Łodzi, przybywa nowa grupa. Jedenastoletni Tadek jest ładnym chłopcem o typie nordyckim, jest również inteligentny i hardy. Jeden z wychowawców, inwalida wojenny Augustin, dopatruje się w chłopcu cech kwalifikujących do całkowitej germanizacji. Zafascynowany Tadkiem Augustin poświęca mu wiele czasu. Roztacza przed chłopcem obrazy nowego, innego życia, rozbudza w nim tęsknotę do normalnego domu i rodziny. Tadek jednak pamięta zbyt wiele, zbyt głębokie uczucie łączyło go z ojcem, by pociągały go słowa Augustina, jego fotografie rodzinne, jego swoista propaganda. Relacje między chłopcem-więźniem a wychowawcą-dozorcą wiążą ich obydwu w przedziwny sposób. Chłopiec jest zabezpieczony przed okrucieństwem pozostałego personelu, lecz poddany ciężkiej próbie charakteru.
W obozie ginie dużo dzieci. Trapią je głód, zimno i choroby. Dzieci muszą pracować. Mimo strasznych warunków, mimo izolacji wypracowują jakiś model współżycia, solidarności nie bez konfliktów, stawiają bierny opór. Gdy w trakcie walki o Łódź Augustin chce zbiec razem z Tadkiem, chłopiec opiera się, Augustin ginie. Przed ocalałymi dziećmi otwierają się bramy obozu.
Reżyser podjął jeden z najbardziej tragicznych tematów związanych z ostatnią wojną - obozy dla dzieci, a w nich germanizacja „szczęśliwców”.