Najlepsze lata naszego życia

Trzej żołnierze, weterani II wojny światowej, wracają z frontu do swych domów w różnych dzielnicach miasta. Marynarza Homera Parisha, który na wojnie stracił ręce, witają rodzice, sierżanta Ala Stephensona, byłego bankowca, żona i dorosłe niemal dzieci, zaś Freda, dzielnego lotnika, nie wita nikt – żona odeszła. Al wraca do pracy w banku. Homer początkowo nie potrafi pogodzić się ze swoim kalectwem, ale z czasem – nie bez pomocy Wilmy, którą jeszcze przed wojną chciał poślubić – uda mu się przełamać kryzys i ułożyć życie na nowo, u boku żony. Gorzej z Fredem, którego porażka w życiu uczuciowym całkowicie wytrąca z równowagi. Traci pracę, pocieszenia szuka na złomisku bombowców, które stają się dla niego symbolem najlepszych lat życia – już minionych. Tam też znajdzie nową pracę, a podczas wesela po ślubie Homera z Wilmą oświadczy się Peggy, okazującej mu zrozumienie córce Ala.

Film Williama Wylera był inspirowany artykułem w magazynie „Life” o powracających z frontu weteranach II wojny światowej. Producent Samuel Goldwyn zlecił napisanie scenariusza pisarzowi MacKinlayowi Kantorowi, ale w zamian otrzymał poemat napisany białym wierszem. Intencją producenta było dzieło, które zapobiegłoby powstaniu „straconego pokolenia”, jak socjolodzy amerykańscy nazywają weteranów każdej niemal wojny, szukających swego miejsca w społeczeństwie. „Najlepsze lata naszego życia” spełniły pokładane w filmie nadzieje. Trzygodzinny film nie tylko budził nadzieję na ułożenie sobie życia, ale i intrygował rozwiązaniami inscenizacyjnymi Williama Wylera, sugestywną fotografią Gregga Tollanda i zapadającymi w pamięć kreacjami aktorskimi. Film zdobył dziewięć Oscarów, w tym za film roku, reżyserię i scenariusz, a także aktorskie kreacje Frederika Marcha i Harolda Russela – bezrękiego weterana spadochroniarza, który wcielił się w postać Homera. Russel otrzymał także honorowego Oscara w podziękowaniu za odwage i nadzieję, jaką przyniósł wszystkim weteranom.