Tragarz puchu

Likwidacja getta warszawskiego w 1943 roku. Młody Żyd Alek i jego żona Fryda uciekają przed zagładą. Przekradają się kanałami. Alek ma ze sobą klisze zdjęć dokumentujących okrutny los Żydów w warszawskim getcie. Otrzymał polecenie przekazania ich Polakowi działającemu w konspiracji. Zostawia Frydę ukrytą u wylotu kanału, a sam chce odszukać człowieka, którego adres dostał od żydowskiego fotografa. Niestety, nie znajduje jego nazwiska na liście lokatorów. Nocą, w ciemnej sieni kamienicy dostrzega go Stefania. Jest samotną, czterdziestoletnią kobietą.
Ukrywa Alka we własnym mieszkaniu i spędza z nim noc. Następnego dnia kochanek mówi jej, że ma siostrę, która razem z nim uciekła z getta. Stefania odnajduje Frydę i zabiera do domu. Dziewczyna wie, że jej mąż każdej nocy kocha się ze Stefanią. Udaje sympatię do swojej wybawicielki, ale przepełniają uczucie nienawiści. Alek tłumaczy żonie, że musi godzić się na ten układ, bo taka jest właśnie cena życia ich obojga. Stopniowo zaczyna odczuwać miłość do opiekującej się nim kobiety. Zazdrosna Fryda wysyła donos informujący Niemców, że Stefania ukrywa Żydów. Stefania, pracująca jako karmicielka wszy, zaraża się tyfusem. Alek pielęgnuje ją troskliwie i pomaga wrócić do zdrowia. Obłęd pozbawionej miłości Frydy pogłębia się. Dziewczyna chce wrócić do getta. Decyduje się na ucieczkę. Alek czuje się odpowiedzialny za żonę i idzie za nią. W chwilę potem do domu Stefanii przybywa gestapo. W finale filmu Alek i Fryda giną od wybuchu granatów wrzuconych do włazu kanału przez Niemców.
Dramat psychologiczny. Ekstremalna sytuacja stwarza nietypowe relacje między trójką bohaterów. Przebywając w zamknięciu nie potrafią poradzić sobie z uczuciami prowadzącymi do samounicestwienia.