Niemcy, rok zero

Niemcy w roku 1945. Dwunastoletni Edmund zgłasza się do kopania grobów na cmentarzu, ale kiedy okazuje się, że nie ma pozwolenia na pracę, zostaje przegnany. Wracając do domu, chłopak widzi tłum zebrany nad padłym koniem, ale nie dane jest mu uzyskać nawet kawałka mięsa. Udaje się natomiast zebrać trochę węgla, który spadł z ciężarówki. Wraca do kamienicy, gdzie mieszka z ojcem, inwalidą wojennym i dwójką rodzeństwa. Brat w obawie przed oskarżeniem o zbrodnie wojenne nie zarejestrował się na policji, nie przysługuje mu więc ani pozwolenie na pracę, ani kartki żywnościowe. Siostra nie może znaleźć pracy, jedynym sposobem na zarobkowanie jest więc wychodzenie wieczorem z alianckimi żołnierzami. Pewnego dnia Edmund spotyka swego dawnego nauczyciela, który żyje ze sprzedaży pamiątek po nazistach. Proponuje chłopcu zerwanie z rodziną i dołączenie do grupy rówieśników, której patronuje.

Trzecia część Trylogii Wojennej Roberto Rosselliniego została nakręcona w Niemczech, przy użyciu środków właściwych dla poetyki neorealizmu. Luźna struktura „Niemiec, roku zerowego” zdradza zamysł twórczy: miał to być rodzaj fabularyzowanego reportażu, którego bohater – nastoletni chłopiec – staje się symbolem narodowego poczucia wina. Jednak tuż przed podjęciem realizacji zmarł nagle syn reżysera Romano, co wpłynęło na postrzeganie głównego protagonisty. Edmund (w niezapomnianej kreacji nastoletniego Edmunda Moeschke) jest ucieleśnieniem utraconej niewinności, niewiary w możliwość zmiany, poczucia winy z powodu przeżycia wojny, wreszcie braku wiary w przyszłość. Spojrzenie na Niemcy roku zerowego i ich mieszkańców staje się dla reżysera sposobem na przezwyciężenie osobistej tragedii.