Ożeniłem się z czarownicą

Pod koniec XVII wieku w Salem dochodzi do spalenia na stosie dwóch osób oskarżonych o czary – pięknej Jennifer i jej ojca. Dziewczyna przeklina oskarżyciela Jonathana Wooleya – od tej każdy męski potomek rodziny będzie się żenić z niewłaściwą osobą. Mijają wieki, a klątwa nie przestaje działać. Pewnego dnia 1942 roku niszczy drzewo, pod którym pochowano szczątki spalonych i uwalnia i ich duchy zjawiają się w miasteczku, gdzie mieszka ostatni z Wooleyów – Wallace, ubiegający się o urząd gubernatora. Ma wsparcie potężnego magnata prasowego, którego córka Estelle Mastersona myśli o małżeństwie z przyszłym gubernatorem. Jennifer postanawia jeszcze raz zemścić się na Wooleyu – przybiera kobiecą postać z zamiarem uwiedzenia polityka, ale jej intrygę popsuje prawdziwa miłość.

W czasie II wojny światowej René Clair znalazł się na dobrowolnym wygnaniu w USA, gdzie dość szybko ułożył sobie życie w Hollywood. „Ożeniłem się z czarownicą” należy do najlepszych filmów Claira z tego okresu – ceniony jest za zręczne połączenie elementów komedii z fantasy i zręczne wykorzystanie efektów specjalnych. Jednak główną atrakcją filmu jest nie tyle reżyserski popis Claira, łączącego wzorem Chaplina dowcip z pierwiastkami lirycznymi, ile wykorzystanie na planie potencjału dwóch gwiazd ówczesnego kina – platynowej blondynki Veroniki Lake, zwanej często przedwojenną Marylin Monroe, i jednej z największych indywidualności w dziejach kina, Frederika Marcha.