My Fair Lady

W Londynie początku XX wieku językoznawca, profesor Higgins, zakłada się z pułkownikiem Pickeringiem, że jest potrafi zamienić ubogą kwiaciarkę Elizę Doolittle w damę, nauczywszy ją poprawnej angielszczyzny. Wkrótce podczas podwieczorku u matki Higginsa Eliza robi znakomite wrażenie – jej postępy są znaczne. Obserwujący dziewczynę dandys Fred nie kryje swej fascynacji. Mija pół roku, nadchodzi czas ostatecznej próby: bal u ambasadora. Dla nikogo z otoczenia Higginsa, może poza samym profesorem, nie jest tajemnicą, że Eliza czyni to wszystko z miłości do niego. Odniósłszy sukces na balu zawiedziona dziewczyna oświadcza, że wychodzi za mąż za Freda. Zrozpaczony profesor wraca do pustego domu, ale Eliza powraca, bo czuje, że Higgins tak biegły w nauce o mowie i komunikacji sam nie potrafi wyrazić swoich uczuć.

George Bernard Shaw nie wyrażał zgody na ekranizację swoich sztuk, jedyny wyjątek uczynił dla „Pigmaliona”, przeniesionego na ekran w 1938 roku, gdzie nawet zaakceptował – inaczej niż na scenie – happy end. Kiedy Jack Warner zainwestował 20 mln dolarów (kwotę jak na tamte czasy zawrotną) w przeniesienie na ekran musicalu „My Fair Lady” Alana Jaya Lernera i Fredericka Loewe, spadkobiercy pisarza uznali, że w scenariuszu jest zbyt mało oryginalnego tekstu, w efekcie nowe piosenki zostały skompilowane z tekstu sztuki. Wyreżyserowany przez George’a Cukora film uchodzi za ostatni z wielkich musicali złotej ery rozwoju gatunku – rozpoczętej w latach 30. i kończącej się w połowie lat 60. Był nominowany do Oscara w dwunastu kategoriach, zdobył osiem statuetek, w tym dla filmu roku, za reżyserię i rolę Reksa Harrisona.