Pani Miniver

W przeddzień wybuchu II wojny światowej Kay Miniver wraca z Londynu do swej wiejskiej posiadłości, by przygotować się do konkursu kwiatowego, w którym wystartuje róża jej imienia. Tymczasem syn pani Miniver zaręcza się z piękną sąsiadką, lecz małżeńskie plany trzeba odłożyć, bowiem młodzieniec wraz z ojcem zostaje powołany do wojska. Mąż pani Miniver przechodzi piekło Dunkierki, zaś ona sama bierze do niewoli niemieckiego pilota, który wylądował w jej ogrodzie. W czasie hitlerowskiego nalotu ginie synowa, pragnący ją pomścić syn trafia do RAF-u. Wśród ruin pani Miniver wraz z resztą rodziny wysłuchuje krzepiącego patriotycznego kazania miejscowego wikarego.

Projekt filmu narodził się – wbrew amerykańskim zwolennikom izolacjonizmu – zanim Stany Zjednoczone przystąpiły do II wojny światowej, ale w chwili premiery było już po Pearl Harbor i film, mający jedynie ukazywać wojenny wysiłek zaprzyjaźnionego kraju, nabrał innego znaczenia. Winston Churchill twierdził, że „Pani Miniver” Williama Wylera ma siłę sześciu dywizji, zaś filmowe kazanie wikarego zostało powielone w tysiącach ulotek, rzucanych na nieprzyjacielskie okopy. Siła filmu polega na autentyzmie pokazywanych na ekranie zdarzeń i – przede wszystkim – na kreacji Greer Garson w roli tytułowej, szczególnie poruszającej w scenie, podczas nalotu czyta swoim dzieciom „Alicję w krainie czarów”. Film otrzymał sześć Oscarów (z dwunastu nominacji), w tym za film roku, reżyserię i rolę Grason.