Śmierć prezydenta

Pierwszy prezydent odrodzonej Rzeczypospolitej - Gabriel Narutowicz - sprawował swój urząd zaledwie siedem dni: od 9 do 16 grudnia 1922 roku, kiedy to został zastrzelony w salach wystawowych Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych przez nacjonalistę, malarza Eligiusza Niewiadomskiego.
W skrótowych odsłonach prologu poznajemy Narutowicza na pogrzebie żony w Szwajcarii i podczas obejmowania ministerialnego urzędu w Polsce.
Materię filmu tworzą wydarzenia rozgrywające się na kilka dni przed elekcją, która stała się zwycięstwem lewicy, centrum i mniejszości narodowych.
Po wyborach na ulicach nasilają się manifestacje prawicy i nacjonalistów, osiągające kulminację w znieważeniu prezydenta-elekta jadącego do Sejmu na zaprzysiężenie. Równolegle z rekonstrukcją wydarzeń, kreślących postać Narutowicza jako światłego męża stanu, reżyser prezentuje fragmentarycznie credo zabójcy w jego ostatnim słowie przed sądem. Ostatnie sekwencje to milczący kondukt pogrzebowy sunący ulicami Warszawy.
Film rekonstruuje tragiczny fragment polskiej historii, ale jest także uniwersalną rozprawą na temat władzy i mechanizmów zbrodni politycznej.