Ślepy tor

Elżbieta Gruszecka, więźniarka obozu koncentracyjnego, maca po wyzwoleniu do swego domu w Warszawie, który szczęśliwie ocalał z pożogi. Kobieta jest załamana; w czasie wojny straciła męża i córeczkę. Opiekują się nią współlokatorzy, szczególnie mały Tadzio. Pewnego dnia Gruszecka otrzymuje wiadomość, że jej córka została wywieziona ze stolicy przed wybuchem powstania i prawdopodobnie żyje.
Po intensywnych poszukiwaniach Elżbieta odnajduje Marysię wychowywaną pod Warszawą przez przybranych, dobrze sytuowanych rodziców, małżeństw Rogowiczów. Ale pierwsze spotkanie z obcą, wymizerowaną kobietą wywołuje u dziewczynki lęk, ponadto dziecko jest poważnie chore i bardzo osłabione. Gruszecka usuwa się w cień. Gdy podejmuje dobrze płatną pracę kelnerki, na czarnym rynku kupuje zagraniczne lekarstwa. Powoli odzyskuje zaufanie Marysi, ale pozostaje nie rozwiązany problem podziału ról dwóch matek.
Dramat, wnikliwie analizujący mikrokosmos życia ludzi ciężko doświadczanych przez wojnę, został pogrzebany w archiwum wytwórni po krytyce na Zjeździe Filmowców w Wiśle w listopadzie 1949 roku.