Proces Joanny D'Arc

Oparta na autentycznych protokołach procesu o herezję Joanny D’Arc z 1431 roku oraz dokumentów procesu rehabilitacyjnego z roku 1456 wręcz reporterska relacja z przebiegu zdarzeń. Film składa się z kilkunastu zaledwie scen: napisy początkowe informują, ze jest to rekonstrukcja dokonana na podstawie procesu rehabilitacyjnego, przeprowadzonego na wniosek matki Joanny D’Arc 25 lat po jej śmierci, potem następuje scena przesłuchania Joanny, w trakcie którego dziewczyna zaprzecza zarzutom i próbuje dowieść swej niewinności, dalej kamera zagląda do więziennej celi, podsłuchuje Anglików naciskających na sędziów, od których zależy wyrok, wreszcie towarzyszy Joannie w drodze na stos.

„Proces Joanny D’Arc” w reżyserii i według scenariusza Roberta Bessona wydaje się najbliższy sformułowanemu przez twórcę postulatowi czystego kina. Ascetyczny w formie, czarno-biały, fotografowany w planach średnich, bez skupiania się na uduchowionej twarzy Joanny (we tej roli wystąpiła amatorka Florence Delay, z czasem pisarka i członkini Akademii Francuskiej), co doprowadziło do rozdźwięku między reżyserem i jego wiernym operatorem Leonce-Henrym Burelem. Dzieło Bressona stanowi swoistą polemikę z niemym „Męczeństwem Joanny D’Arc” Dreyera przenosząc akcenty z cierpienia jednostki na poszukiwanie duchowej głębi religijnego przeżycia