101 dalmatyńczyków

Roger jest muzykiem, który większość dnia spędza w swoim małym londyńskim mieszkaniu, siedząc przy fortepianie i komponując. Praca tak go pochłania, że zupełnie nie ma czasu na inne rzeczy, ledwie znajduje chwilę, by wyjść na spacer ze swoim pupilem – dalmatyńczykiem Pongo. Zdając sobie sprawę z powagi sytuacji, przy pierwszej nadarzającej się okazji, gdy widzi w oknie uroczą dalmatynkę i równie interesującą panią, pies bierze wszystko w swoje… łapy i aranżuje spotkanie w parku. Spotkanie, które w niedługim czasie zwieńczone zostanie podwójny ślubem, a owocem miłości – na razie tej psiej – będzie piętnaście słodkich szczeniąt. Chrapkę na nie ma znajoma Anity ze szkolnych czasów Cruella De Vil, która zamarzyła sobie o nowym futrze w czarno-białe łatki. W tym celu opuszczona posiadłość w Suffolk zamienia się w prawdziwą fermę dalmatyńczyków, gdzie trafia cała piętnastka, wykradziona przez dwóch współpracujących z Cruellą opryszków, powiększając tym samym do 99 liczbę szczeniąt. Policja jest w tym wypadku bezradna, prasowe ogłoszenia nie przynoszą żadnego rezultatu, Roger i Anita wydają się być pogodzeni ze stratą. Pongo i Perdita wyruszają jednak na ratunek, a nieoczekiwaną pomoc znajdują u innych zwierząt.

„101 dalmatyńczyków” obok „Dumbo” (1941) czy „Bambi” (1942) to jedna z kanonicznych pozycji w repertuarze wytwórni Walta Disneya. Zrealizowana została przez trzech czołowych reżyserów wytwórni: Clyde’a Geronimiego, Hamiltona Luske oraz Wolfganga Reithermana. Praca, głównie dla animatorów, mogła wydawać się nieco żmudna, choć de facto na życzenie samych twórców, którzy z premedytacją zdecydowali się na „obsadzenie” w głównej roli tej a nie innej rasy psów. Wszystko bowiem rozchodzi się o łaty, których ponoć w sumie namalowano blisko 6,5 miliona, co chętnie wykorzystywano w reklamowych sloganach. Zresztą z powodzeniem, gdyż film ten był prawdziwym kasowym przebojem w 1961 roku. Właściwie trudno się temu dziwić, gdyż wielbiciele animacji spod znaku Disneya w „101 dalmatyńczykach” mogli znaleźć wszystko, do czego byli przyzwyczajeni. Sympatyczne postaci, ciepłą, pełną humorystycznych wtrętów fabułę, dopracowane szczegóły, ale nade wszystko piękną, subtelną kreskę.