Jules i Jim

Paryż, jest rok 1912. Jules, Jim i Catherine – ich dwóch, a ona jedna. Jules jest Niemcem, Jim – Francuzem, są bliskimi przyjaciółmi. Obaj zajmują się literaturą, łączy ich miłość do sztuki, a także – do tej samej kobiety. Po powrocie ze wspólnej wycieczki do Grecji spotykają piękną oraz nieco tajemniczą Catherine i od pierwszego wejrzenia obaj zakochują się w niej. Z wzajemnością. Choć trudno Catherine podjąć jednoznaczną decyzję, podejmuje ją. Poślubia Julesa, rodzi im się córeczka Sabine. Czuje jednak, że Jim nadal nie jest jej obojętny. Wybucha pierwsza wojna światowa, przyjaciołom przyjdzie stanąć po przeciwnych stronach frontu. Po jej zakończeniu Jules powróci do żony, przeniosą się wtedy do położonej w Niemczech niewielkiej górskiej miejscowości, gdzie zaproszą w gościnę Jima. Wszyscy są siebie stęsknieni. Jim chętnie przybywa, dostrzegając niemal od progu, że na związku małżeńskim Julesa pojawiły się rysy, podczas gdy uczucia jego i Catherine przetrwały próbę czasu.

„Jules i Jim” François Truffaut to adaptacja autobiograficznej książki Henriego-Pierre’a Roché. „Wychodząc od sytuacji możliwie najbardziej skandalicznej, chciałem stworzyć udany film o miłości możliwie najczystszej” – wyznał reżyser. Mimo tych intencji ekranizacja wywołała kontrowersje, zwłaszcza w katolickiej prasie, która oskarżyła nowofalowego artystę o szerzenie amoralności. Środowiska feministyczne potraktowały zaś film jako zwiastun seksualnego wyzwolenia kobiet. Truffaut nie utożsamiał się z żadną z tych opcji. „Ten film bardzo ludzi zaskoczył, a następnie powoli walczył o dobrą sławę. Myślę, że to specyficzny obraz. Nie wiem nawet, czy dobrze wiedziałem, co robię. Kiedy go kręciłem, nie miałem nawet trzydziestu lat, i mam wrażenie, że zrobiłem go z pewną naiwnością. Ale też świeżością i zachwytem” – wspominał reżyser po latach. Dziewięć lat później przeniósł na ekran kolejną książkę Roché. W „Dwóch Angielkach i kontynencie” (1971) zmieniły się proporcje: on był jeden, one – dwie.