Rocco i jego bracia

Owdowiała Rosaria, chcąc zapewnić lepszy byt dzieciom, przybywa z synami: Simone, Rocco, Ciro i małym Luccą,
z ubogiej Sycylii do bogatego Mediolanu. Mieszka tam najstarszy syn – Vincenzo, ale nie stać go na utrzymanie rodziny. Pozostali bracia zaczynają od odgarniania śniegu. Ciro, nim otrzyma stałą posadę w fabryce samochodów, pracuje dorywczo na stacji benzynowej. Porywczy Simone i dobrotliwy Rocco przejawiają talent do boksu. Rocco i była dziewczyna Simone, prostytutka Nadia, zakochują się w sobie. Pod wpływem miłości Nadia zrywa z uprawianiem nierządu. Zazdrosny Simone na oczach Rocco gwałci ją, a jego dotkliwie bije. Rocco, przeświadczony o swej winie wobec brata, zwraca mu Nadię. Nieszczęśliwa dziewczyna wraca do prostytucji. Simone kradnie większą sumę pieniędzy. Rocco, chcąc ją spłacić, by ratować brata, zostaje zawodowym bokserem. Kiedy stacza pierwszą zwycięską walkę, Simone, odtrącony przez Nadię, zabija ją nożem. Ciro chce oddać go w ręce policji. Opuszcza dom, gdy Rocco
i kierowana sycylijskim pojęciem honoru Rosaria biorą stronę Simone. Niewiele jeszcze rozumiejącemu Lucce tłumaczy losy rodziny.

Pierwszy film Luchino Viscontiego, który odniósł wielki sukces międzynarodowy. W 1960 r. zdobył Nagrodę Specjalną
i Nagrodę FIPRESCI na MFF w Wenecji. Włoscy krytycy przyznali mu trzy Srebrne Wstęgi: za scenariusz (jego współautorem był Visconti), reżyserię i czarno-białe zdjęcia Giuseppe Rotunno. Epicki fresk cieszył się też kolosalnym powodzeniem: pod względem frekwencji we Włoszech ustąpił wtedy tylko „Słodkiemu życiu” Felliniego. Zachwycał bogactwem zdarzeń, aktorstwem (Alain Delon, Annie Girardom, Renato Salvatori, Claudia Cardinale), szokował brutalną sceną gwałtu i pobicia.
Źródło filmu Viscontiego tkwi w autentycznym zjawisku społecznym z lat 50. i 60. XX w.: masowej migracji Włochów
ze słabo uprzemysłowionego południa na rozwijającą się gospodarczo północ kraju. Wielu z nich przeżywało – jak Rosaria i jej synowie – dramat polegający na nieprzystosowaniu do nowych warunków i rozpad więzi rodzinnych, doświadczało kryzysu tradycyjnych wartości.
„Rocco i jego bracia” to także film psychologiczny, inspirowany powieścią Tomasza Manna „Józef i jego bracia” oraz „Idiotą” Dostojewskiego: od tytułowego bohatera arcydzieła rosyjskiego pisarza zapożyczył swą bezinteresowną dobroduszność i „chrystusowość” Rocco.