Nazarin

Ojciec Nazario jest katolickim księdzem, mieszkającym w hoteliku na obrzeżach dzielnicy ubogich, którym okazuje współczucie i zrozumienie. Pewnego dnia ukrywa ranną prostytutkę Andarę, która zabiła w bójce rywalkę. Kobieta widzi go we śnie jako Chrystusa. Kiedy okazuje się, że ktoś na nią doniósł, wraz z siostrą Beatriz podpala hotel. Nazario zostaje oskarżony przez władze kościelne o współudział. Decyduje się na ucieczkę: zamienia sutannę na chłopskie łachmany i rusza na pielgrzymkę, a Andara i Beatriz ruszają jego śladem. Nazario stara się wspierać napotkanych ludzi, lecz jego intencje rzadko wywołują oczekiwany skutek. Towarzyszące mu kobiety zaczynaj a rywalizować o jego miłość, choć on sam deklaruje, że jest to jedynie miłość nakazana przez Chrystusa, wolna od szatańskich pokus. Nazario zostaje aresztowany jako wspólnika Andary i trafia do więzienia. Prześladowany przez współwięźniów, przechodzi kryzys wiary. Czy uda mu się jeszcze powrócić na łono kościoła?

Jeden z najważniejszych filmów w dorobku Luisa Buñuela odczytać można na co najmniej dwa sposoby. W intencji autora, co potwierdza jego autobiografia, „Nazarin” miał być opowieścią o upadku katolicyzmu. Jednocześnie dostrzeżono w nim próbę osobistej rehabilitacji twórcy, mającego opinię antyklerykała, który swym dziełem dotyka istoty chrześcijaństwa. Interpretacja pierwsza miała przynieść Buñuelowi Grand Prix International festiwalu w Cannes, druga zaś – miejsce na tzw. watykańskiej liście filmów o szczególnych walorach religijnych. Niezależnie od wyboru interpretacji „Nazarin” zawiera elementy charakterystyczne dla twórczości hiszpańskiego mistrza – od ataków na instytucje religijne i establishment (choćby poprzez dowodzenie, że we współczesnym społeczeństwie nauka Chrystusa może być uznana za przejaw obłędu) po szukanie szokujących nieraz rozwiązań plastycznych. Tym niemniej film ujmuje swą prostotą i otwartością w stawianiu fundamentalnych pytań o kondycję Człowieka.