Rok spokojnego słońca

Rok 1946. Małe miasteczko koło Zielonej Góry. Czterdziestoletnia Emilia mieszka tu od niedawna z matką w starym poniemieckim mieszkaniu. Ich jedyną sąsiadką jest niemiecka prostytutka Stella. Panuje głód i bieda. Emilia utrzymuje siebie i matkę z wypieku ciasteczek, a czas wolny poświęca swej pasji - malowaniu na kawałkach tektury słonecznych pejzaży i rodzajowych widoków. Do miasteczka przybywa amerykańska komisja wojskowa poszukująca grobów lotników alianckich zamordowanych przez hitlerowców. Norman, jej kierowca, poznaje przypadkowo Emilię podczas malowania. Jest nią zafascynowany, ale próby kontaktu utrudnia bariera językowa. Pierwsza wizyta w domu Emilii prowadzi do pewnego zbliżenia: Norman zdobywa sobie sympatię matki, a z rozmowy z Emilią dowiaduje się, że straciła na wojnie męża. Nie potrafi wyrazić swych uczuć mimo pomocy tłumacza. Znaleziono groby lotników, misja Normana dobiega końca. Amerykanin pragnie zabrać Emilię do Ameryki. Kobieta, szukając duchowej pomocy, udaje się do spowiedzi. Pyta o prawo do miłości, nie chce zostawić chorej matki. Wreszcie decyduje się opuścić Polskę przez „zieloną granicę". Matka, świadoma, że nie zniesie trudów podróży, z rozmysłem wywołuje u siebie śmiertelną chorobę i umiera. Emilia chce zabrać Stellę na miejsce matki, ale Adzio, który ma je przeprowadzić przez granicę, twierdzi, że zapłacono tylko za przeprowadzenie jednej osoby. Emilia oddaje swoje miejsce Stelli. Mija wiele lat. Emilia jest pensjonariuszką domu starców i dostaje wiadomość o spadku z Ameryki. Decyduje się wyruszyć w podróż ale jest już jednak za słaba, by udźwignąć walizkę.
W ostatniej, wizyjnej scenie filmu Emilia i Norman tańczą swój wieczny taniec nie spełnionej miłości.
Obraz rzeczywistości w Polsce tuż po zakończeniu wojny. Opis sytuacji przejściowej między stanem wojny i pokoju. Świat wojny się skończył, a to, co się z niego wyłania, jest jeszcze nieznane, tajemnicze i obce. Wszyscy bohaterowie są zrujnowani materialnie i zniszczeni psychicznie przez doświadczenia wojenne. Nie potrafią poczuć smaku odzyskanej wolności.