Portal
SFP
ZAPA
Kino Kultura
Studio Munka
Magazyn Filmowy
Stara Łaźnia
PKMW
1957
Tam, gdzie rosną poziomki
Dramat , Szwecja, 91 min
Obsada aktorska
pokaż wszystkich (31)
zwiń listę
Ekipa
pokaż wszystkich (13)
zwiń listę
Opis filmu
Po przebudzeniu z koszmarnego snu o śmierci sędziwy i oschły profesor Isak Borg jedzie samochodem
ze Sztokholmu do Lund na jubileusz swego doktoratu. Towarzyszy mu skłócona z mężem synowa. Zarzuca teściowi,
że zawsze był egoistą. W podróży Borg przeżywa różne zdarzenia w rzeczywistości, wspomnieniach i snach.
Na jawie odwiedza wiekową matkę, ożywia się rozmową z trojgiem młodych, sympatycznych autostopowiczów, zachmurza po scysji z kłótliwymi małżonkami, którzy przypominają mu własne, nieudane małżeństwo.
We wspomnieniu starzec, nie zmieniając wyglądu, przenosi się w świat swojej młodości –
na poziomkową polanę, gdzie kuzynka, którą kochał pierwszą miłością, zdradzała go z jego bratem. W śnie nie zdaje egzaminu ze swojej naukowej specjalności, ale też po raz pierwszy wyznaje błędy, jakie popełnił w życiu.
Po uroczystościach jubileuszowych Borg wraca do domu. Autostopowiczka żegna go półżartobliwym wyznaniem miłości. Profesor po raz pierwszy życzliwie rozmawia ze starą służącą. Synowa i jej mąż, już pogodzeni, życzą mu dobrej nocy. W być może ostatniej w życiu wizji uszczęśliwiony Borg raz jeszcze widzi ukochaną kuzynkę, a po niej rodziców.
Najdojrzalsze dzieło Ingmara Bergmana i jedno z największych w historii sztuki filmowej.
„Tam, gdzie rosną poziomki” to medytacja o życiu, miłości (a raczej konsekwencjach jej braku) i śmierci, ujęta
w czasową ramę jednego dnia i dramaturgiczną klamrę filmu drogi. Isak Borg, pokonując odległość ok. 500 km,, dokonuje rozrachunku z życiem, w którym zbyt wiele poświęcił dla kariery zawodowej, przez co oddalił się od bliskich.
U kresu ziemskiej wędrówki odbudowuje porwane więzi emocjonalne z innymi ludźmi, nie tylko z rodziną.
Rzeczywista podróż do Lund splata się więc u Borga z psychologiczną podróżą w głąb siebie.
Dlatego na ekranie zdarzeniom realnym towarzyszą imaginacyjne. Spośród tych drugich największe wrażenie wywiera początkowy sen, zwiastujący profesorowi śmierć, który wizualnie przypomina sceny grozy w filmach z czasów ekspresjonizmu. Inny ukłon w stronę tradycji kina to powierzenie roli Borga mistrzowi szwedzkiej kinematografii niemej, Victorowi Sjoestromowi, który tu ostatni raz staje przed kamerą.
Film Bergmana, nagrodzony w 1958 r. Złotym Niedźwiedziem na MFF w Berlinie Zachodnim, zajmuje chronologicznie drugie miejsce w trylogii arcydzieł kina introspekcyjnego – po „Obywatelu Kane” Orsona Wellesa (1940), przed „Osiem i pół” Federico Felliniego (1962).
ze Sztokholmu do Lund na jubileusz swego doktoratu. Towarzyszy mu skłócona z mężem synowa. Zarzuca teściowi,
że zawsze był egoistą. W podróży Borg przeżywa różne zdarzenia w rzeczywistości, wspomnieniach i snach.
Na jawie odwiedza wiekową matkę, ożywia się rozmową z trojgiem młodych, sympatycznych autostopowiczów, zachmurza po scysji z kłótliwymi małżonkami, którzy przypominają mu własne, nieudane małżeństwo.
We wspomnieniu starzec, nie zmieniając wyglądu, przenosi się w świat swojej młodości –
na poziomkową polanę, gdzie kuzynka, którą kochał pierwszą miłością, zdradzała go z jego bratem. W śnie nie zdaje egzaminu ze swojej naukowej specjalności, ale też po raz pierwszy wyznaje błędy, jakie popełnił w życiu.
Po uroczystościach jubileuszowych Borg wraca do domu. Autostopowiczka żegna go półżartobliwym wyznaniem miłości. Profesor po raz pierwszy życzliwie rozmawia ze starą służącą. Synowa i jej mąż, już pogodzeni, życzą mu dobrej nocy. W być może ostatniej w życiu wizji uszczęśliwiony Borg raz jeszcze widzi ukochaną kuzynkę, a po niej rodziców.
Najdojrzalsze dzieło Ingmara Bergmana i jedno z największych w historii sztuki filmowej.
„Tam, gdzie rosną poziomki” to medytacja o życiu, miłości (a raczej konsekwencjach jej braku) i śmierci, ujęta
w czasową ramę jednego dnia i dramaturgiczną klamrę filmu drogi. Isak Borg, pokonując odległość ok. 500 km,, dokonuje rozrachunku z życiem, w którym zbyt wiele poświęcił dla kariery zawodowej, przez co oddalił się od bliskich.
U kresu ziemskiej wędrówki odbudowuje porwane więzi emocjonalne z innymi ludźmi, nie tylko z rodziną.
Rzeczywista podróż do Lund splata się więc u Borga z psychologiczną podróżą w głąb siebie.
Dlatego na ekranie zdarzeniom realnym towarzyszą imaginacyjne. Spośród tych drugich największe wrażenie wywiera początkowy sen, zwiastujący profesorowi śmierć, który wizualnie przypomina sceny grozy w filmach z czasów ekspresjonizmu. Inny ukłon w stronę tradycji kina to powierzenie roli Borga mistrzowi szwedzkiej kinematografii niemej, Victorowi Sjoestromowi, który tu ostatni raz staje przed kamerą.
Film Bergmana, nagrodzony w 1958 r. Złotym Niedźwiedziem na MFF w Berlinie Zachodnim, zajmuje chronologicznie drugie miejsce w trylogii arcydzieł kina introspekcyjnego – po „Obywatelu Kane” Orsona Wellesa (1940), przed „Osiem i pół” Federico Felliniego (1962).
Andrzej Bukowiecki
opis redakcji
Dane produkcji
ROK PRODUKCJI:
1957
KRAJ PRODUKCJI:
Szwecja
JĘZYK PRODUKCJI:
szwedzki, łacina
RODZAJ / GATUNEK:
Dramat
PREMIERA POLSKA:
13 październik 2006
PREMIERA ŚWIAT:
26 grudzień 1956
TYTUŁ ORYGINALNY:
Smultronstället
TYTUŁ ANGIELSKI:
Wild Strawberries
PRODUKCJA:
Svensk Filmindustri (SF)
Dane techniczne
CZAS:
91 min
OBRAZ:
czarno - biały, 1,37:1
DŹWIĘK
mono
Copyright © by Stowarzyszenie Filmowców Polskich 2002 - 2024