Przez łzy do szczęścia

Założycielem i opiekunem sierocińca w małym miasteczku jest doktor Jan Mankiewicz. Poznaje on przypadkowo aktorkę Lenę Merwińską, w której zakochuje się z wzajemnością. Lena namawia go do wyjazdu do Warszawy, aby tam objął odpowiednie stanowisko. Mankiewicz wyjeżdża. Jego praca naukowa zdobywa uznanie. Ma zostać naczelnym lekarzem dużego szpitala dziecięcego. Rezygnuje jednak z tego stanowiska i wraca do sierocińca, do dzieci, które bardzo za nim tęsknią. Lena zrywa zagraniczne kontrakty i postanawia razem z ukochanym opiekować się wychowankami sierocińca.
Rzetelnie zrealizowany film, który powstał na zamówienie społeczne, domagające się od kinematografii poruszania problemów społecznych. Wprowadzony do obrazu wątek miłosny spowodował, że utwór nie jest jednolity pod względem artystycznym. Zdjęcia do filmu ukończono przed wrześniem 1939 roku. W czasie okupacji niemieckiej został zmontowany i swoją prapremierę miał w roku 1941 w kinach na terenie Generalnego Gubernatorstwa.