Generał

Stany Zjednoczone, wojna secesyjna. Johnnie Gray jest spokojnym mieszkańcem Południa, nie zostaje przyjęty do wojska, gdyż – jak twierdzą władze – bardziej przydatny jest społeczeństwu jako maszynista. Annabelle, jego narzeczona, nie wierzy w zapewnienia chłopca. Sądząc, że to tchórzowskie wymówki, zrywa znajomość z ukochanym. Zbieg okoliczności sprawia, że Annabelle znalazła się w pociągu porwanym przez unionistów. Gdy Johnnie to spostrzega, natychmiast rzuca się na pomoc dziewczynie. Nie dość, że uprowadzili pociąg z jego narzeczoną, to jeszcze ukradli mu lokomotywę, tytułowego „Generała”. Po wielu perypetiach młody maszynista przechwytuje pociąg, odprowadza go do rodzinnego miasteczka, przypadkowo bierze do niewoli generała północnej armii oraz ratuje ukochaną, która skruszona swym wcześniejszym postępowaniem i pełna podziwu dla odwagi Johnnieego, rzuca mu się w ramiona. Gray staje się także wojennym bohaterem, uhonorowanym za swój czyn stopniem oficerskim konfederackiej armii.

„Generał” to bez wątpienia najlepszy film Bustera Keatona, znakomitego scenarzysty, reżysera, aktora, zwanego „człowiekiem o kamiennej twarzy”. Stanął w nim słynny komik po obu stronach kamery, tworząc ze scenariusza napisanego na podstawie jak najbardziej poważnej, opartej na faktach książce Williama Pittingera „The Great Locomotive Chase” arcydzieło komizmu, a ze swej roli – jedną z największych kreacji w dziejach kina. Nawiasem mówiąc, ten dość drogi film okazał się finansową klapą, dopiero z biegiem lat zaczęto doceniać jego walory. A główne walory „Generała” to widowiskowość, znakomity – wydobywający z akcji ogromny suspens – montaż, istna feeria gagów, a nade wszystko aktorstwo, zwłaszcza głównego bohatera. Często przeciwstawiano Keatona Chaplinowi, twierdząc, że komizm „wiecznego włóczęgi” bazuje na uczuciach, a Keatona – jest bardziej wymyślony, mechaniczny. „Generał” pokazuje, że nie jest to do końca prawdą. W człowieku, na twarzy którego nie pojawia się uśmiech, także buzują uczucia.