Przeprawa

Wiosna 1944 roku. Ofensywa radziecka zbliża się do linii Bugu. Nasilają się działania oddziałów partyzanckich, mające dezorganizować obronę i nękać drobniejsze oddziały niemieckie. Na Zamojszczyźnie i w Lubelskiem, oprócz partyzantów polskich, na przedpolu regularnej Armii Czerwonej działa silna partyzantka radziecka. W końcu kwietnia toczy się narada nad taktyką walki w sztabie zgrupowania Armii Krajowej i Batalionów Chłopskich. Dowódca, major Brzezina, otrzymał dyrektywy rządu londyńskiego, aby nie łączyć się w działaniach z Rosjanami. W tym duchu wydaje rozkazy porucznikowi Sękowi. Sęk ma odmienne zdanie, jest zwolennikiem ścisłej współpracy partyzantów. Partyzanckie zgrupowania w Lasach Janowskich i w Puszczy Solskiej spotykają się ze sobą. Dowódca oddziałów radzieckich, major Sudakow, zaprasza Polaków na obchody 1 maja. Porucznik Sęk i część żołnierzy przyjmuje zaproszenie. Brzezina przywozi z Lublina wiadomość o przegrupowaniu i koncentracji wojsk niemieckich w rejonie Zamościa, Biłgoraja i Lasów Janowskich. Jest pewne, że Niemcy usiłują oczyścić ten rejon z oddziałów partyzanckich przy użyciu czołgów, samolotów oraz wielkiej ilości wojska. Partyzanci dostają się w okrążenie. Rozpoczyna się regularne oblężenie okopanych w lasach partyzantów. Niemcy zastosowali taktykę zacieśniania pierścienia i spychania partyzantów na tereny bagienne. Major Sudakow zdaje sobie sprawę, że tylko wspólne uderzenie daje partyzantom szansę przebicia się i ocalenia. Również major Brzezina to rozumie, lecz nie wyraża zgody na akcję połączonymi siłami. Wymawia się od wspólnej walki rzekomym planem „Burza”. W nocy partyzanci radzieccy przebijają się przez pierścień okrążenia. Oddziały AK i BCh cofają się coraz bardziej w bagna. Zdesperowany major Brzezina popełnia samobójstwo. Coraz słabsze oddziały bronią się jeszcze na bagnach. Niemcy nacierają.
Film oparty na realiach bitwy w Lasach Solskich, lecz bez ambicji rekonstrukcji tamtych wydarzeń.