Przepraszam, czy tu biją?

Belus, szef gangu włamywaczy, planuje napad. Chce sprawdzić, czy członkowie jego bandy są godni zaufania. Wszyscy bawią się w lokalu przylegającym do Domów Towarowych „Centrum”. Belus przechodzi ukrytym przejściem, ogłusza strażnika i kradnie mu pistolet. Później informuje kolegów z szajki, że wezmą udział we włamaniu do jubilera. Każdemu podaje inny, fałszywy adres pasera. Sam dzwoni na milicję i powiadamia, że Belus wraz z kumplami organizuje tej nocy włamanie. W ten sposób próbuje zapewnić sobie alibi i dowiedzieć się, który z kolegów zdradzi. W czasie śledztwa „sypie” Bimber. Tylko jeden adres podany przez niego sprawdza milicja. Dwaj oficerowie śledczy nie mają podstaw do zatrzymania Belusa w więzieniu. Podejrzewają, że chciał poddać próbie członków szajki, ponieważ przygotowuje duży napad. Są również pewni, że to właśnie on obrabował strażnika. Postanawiają go śledzić. Belus jednak zawsze umie „zgubić” tropiących go agentów. Wreszcie przypadek przychodzi milicji z pomocą. Zatrzymują studenta ze sfałszowaną maturą. Obiecują mu tajemnicę w tej sprawie w zamian za pomoc w śledztwie. Student godzi się na współpracę. Prowokuje sprzeczkę z Belusem, który zaczyna go bić. Zaskakuje ich patrol milicyjny. Student tłumaczy, że pokazywał koledze chwyty judo. Niedługo potem otrzymuje wezwanie na komisję poborową razem z Belusem. W fałszywych dokumentach ma kartę informującą o zwolnieniu z więzienia. Powoli Belus nabiera zaufania do studenta i zawiera z nim przyjaźń. Proponuje mu udział w napadzie na pracowników wiozących utarg z domu towarowego. Milicja jest o wszystkim informowana. Przestępcy zostają ujęci. W czasie ucieczki student może pomóc Belusowi zawieszonemu na krawędzi dachu. Ale, w obawie przed zemstą, spycha go w dół. Umierającego Belusa zabiera karetka pogotowia.
Drugi po Rejsie pełnometrażowy film fabularny Marka Piwowskiego, zrealizowany metodą paradokumentalną, z udziałem niezawodowych aktorów. Udana próba przeniesienia na grunt polski amerykańskiego kina kryminalnego. Sprytnym i cynicznym przestępcom nie udaje się wywieść w pole sprytnych i cynicznych stróżów prawa.