Lola Montes

W nowoorleańskim cyrku w 1852 roku na arenę wychodzi najsłynniejsza kurtyzana XIX wieku Lola Montès, a niecpo podejrzany mistrz ceremonii rozpoczyna opowieść o skandalach, z których jest znana. W serii retrospekcji ukazane zostają sceny z dzieciństwa u boku matki – szczęśliwe, dopóki kochanek matki nie zainteresował się córką, małżeństwo Loli i jego upadek, romans z Franciszkiem Lisztem, porwanie na rozkaz rosyjskiego generała, próby artystyczne (uchodziła za utalentowaną tancerkę), wreszcie romans z Ludwikiem I Bawarskim, który doprowadził do jego abdykacji żywych.

Ostatni film Maksa Ophülsa i zarazem pierwsze kolorowe (i panoramiczne) dzieło w jego dorobku, zachowuje nie tylko wizualny styl mistrza, który pokusił się nawet o 360-stopniową panoramę, ale i jego skłonności narracyjne. Wprawdzie opowieść o Loli Montès niewiele ma wspólnego z prawdą historyczną i jest zaskakująco pruderyjna, zważywszy osobę bohaterki i czas powstania filmu (wszak występująca w roli tytułowej znana była z łatwości rozbierania się przed kamerą), wielu krytyków uważa „Lolę Montès” za jeden z najlepszych filmów w historii kina – o znaczeniu porównywalnym z „Obywatelem Kane” Wellesa, zwłaszcza w wersji reżyserskiej, której nie dopuszczono na ekrany w 1955 roku, a którą zrekonstruowano ostatecznie dopiero w roku 2008 (jakkolwiek próby podejmowano już wcześniej).