Pożegnanie jesieni

Młody dekadent Atanazy Bazakbal prowadzi perwersyjny romans z jasnowłosą Helą Bertz, córką żydowskiego finansisty. Aby poinformować ją o swoich zaręczynach z polską szlachcianką Zofią Osłabędzka, wyrzuca z zamku księcia Prepudrecha, narzeczonego Heli. Ten wyzywa go na pojedynek i rani w szyję. Hela nawraca się na chrześcijaństwo i wychodzi za Prepudrecha, Atanazy zaś żeni się z Zofią. Szturm zrewoltowanych komunistów na kościół przerywa uroczystości ślubne. Na przyjęciu weselnym w pałacu Bertzów ojciec Heli przestrzega ją przed zbliżającą się rewolucją i wysyła w góry. Hela postanawia zabrać ze sobą Atanazego. Kiedy komuniści otaczają pałac, Bazakbal chroni się u zakochanego w nim homoseksualisty, hrabiego Łohojskiego. Spędzają noc na igraszkach seksualnych i słuchaniu muzyki, a następnego dnia udają się na dworzec. Atanazemu udaje się wsiąść do pociągu, którym jedzie Hela.
Łohojski ginie na peronie, zastrzelony przez rewolucjonistów W górach Bazakbal pomiata swą ciężarną żoną i z zazdrości o Helę zabija narciarza Tvardstrupa. Po samobójstwie żony wraca do opanowanego przez komunistów miasta. Tam musi się podporządkować władzy straszliwego księdza Wyprztyka, dawniej katechety Heli, teraz zdeklarowanego komunisty. Nie mogąc tego wytrzymać Bazakbal próbuje znowu uciec, ale zostaje zatrzymany przez rosyjski patrol, który najpierw egzaminuje go ze znajomości Puszkina, a potem zabija.
Film w wielu szczegółach odbiega od swego literackiego pierwowzoru, zgodny jest z nim jednak duchem.
Typowo witkiewiczowskie jest groteskowe potraktowanie motywów sztuki, dekadencji i totalitaryzmu. Niezwykle piękne wizualnie kadry przypominają obrazy samego Witkacego. Film ochrzczono mianem pierwszego polskiego filmu postkomunistycznego oraz postmodernistycznego.